| | | | | | |
|
بود مردی کدخدا او را زنی |
|
سخت طناز و پلید و رهزنی |
|
|
هرچه آوردی تلف کردیش زن |
|
مرد مضطر بود اندر تن زدن |
|
|
بهر مهمان گوشت آورد آن معیل |
|
سوی خانه با دو صد جهد طویل |
|
|
زن بخوردش با کباب و با شراب |
|
مرد آمد گفت دفع ناصواب |
|
|
مرد گفتش گوشت کو مهمان رسید |
|
پیش مهمان لوت میباید کشید |
|
|
گفت زن این گربه خورد آن گوشت را |
|
گوشت دیگر خر اگر باشد هلا |
|
|
گفت ای ایبک ترازو را بیار |
|
گربه را من بر کشم اندر عیار |
|
|
بر کشیدش بود گربه نیم من |
|
پس بگفت آن مرد کای محتال زن |
|
|
گوشت نیم من بود و افزون یک ستیر |
|
هست گربه نیممن هم ای ستیر |
|
|
این اگر گربهست پس آن گوشت کو |
|
ور بود این گوشت گربه کو بجو |
|
|
بایزید ار این بود آن روح چیست |
|
ور وی آن روحست این تصویر کیست |
|
|
حیرت اندر حیرتست ای یار من |
|
این نه کار تست و نه هم کار من |
|
|
هر دو او باشد ولیک از ریع زرع |
|
دانه باشد اصل و آن که پره فرع |
|
|
حکمت این اضداد را با هم ببست |
|
ای قصاب این گردران با گردنست |
|
|
روح بیقالب نداند کار کرد |
|
قالبت بیجان فسرده بود و سرد |
|
|
قالبت پیدا و آن جانت نهان |
|
راست شد زین هر دو اسباب جهان |
|
|
خاک را بر سر زنی سر نشکند |
|
آب را بر سر زنی در نشکند |
|
|
گر تو میخواهی که سر را بشکنی |
|
آب را و خاک را بر هم زنی |
|
|
چون شکستی سر رود آبش به اصل |
|
خاک سوی خاک آید روز فصل |
|
|
حکمتی که بود حق را ز ازدواج |
|
گشت حاصل از نیاز و از لجاج |
|
|
باشد آنگه ازدواجات دگر |
|
لا سمع اذن و لا عین بصر |
|
|
گر شنیدی اذن کی ماندی اذن |
|
یا کجا کردی دگر ضبط سخن |
|
|
گر بدیدی برف و یخ خورشید را |
|
از یخی برداشتی اومید را |
|
|
آب گشتی بیعروق و بیگره |
|
ز آب داود هوا کردی زره |
|
|
پس شدی درمان جان هر درخت |
|
هر درختی از قدومش نیکبخت |
|
|
آن یخی بفسرده در خود مانده |
|
لا مساسی با درختان خوانده |
|
|
لیس یالف لیس یلف جسمه |
|
لیس الا شح نفس قسمه |
|
|
نیست ضایع زو شود تازه جگر |
|
لیک نبود پیک و سلطان خضر |
|
|
ای ایاز استارهی تو بس بلند |
|
نیست هر برجی عبورش را پسند |
|
|
هر وفا را کی پسندد همتت |
|
هر صفا را کی گزیند صفوتت |
|