| | | | | | |
|
آن یکی در خانهای در میگریخت |
|
زرد رو و لب کبود و رنگ ریخت |
|
|
صاحب خانه بگفتش خیر هست |
|
که همی لرزد ترا چون پیر دست |
|
|
واقعه چونست چون بگریختی |
|
رنگ رخساره چنین چون ریختی |
|
|
گفت بهر سخرهی شاه حرون |
|
خر همیگیرند امروز از برون |
|
|
گفت میگیرند کو خر جان عم |
|
چون نهای خر رو ترا زین چیست غم |
|
|
گفت بس جدند و گرم اندر گرفت |
|
گر خرم گیرند هم نبود شگفت |
|
|
بهر خرگیری بر آوردند دست |
|
جدجد تمییز هم برخاستست |
|
|
چونک بیتمییزیانمان سرورند |
|
صاحب خر را به جای خر برند |
|
|
نیست شاه شهر ما بیهوده گیر |
|
هست تمییزش سمیعست و بصیر |
|
|
آدمی باش و ز خرگیران مترس |
|
خر نهای ای عیسی دوران مترس |
|
|
چرخ چارم هم ز نور تو پرست |
|
حاش لله که مقامت آخرست |
|
|
تو ز چرخ و اختران هم برتری |
|
گرچه بهر مصلحت در آخری |
|
|
میر آخر دیگر و خر دیگرست |
|
نه هر آنک اندر آخر شد خرست |
|
|
چه در افتادیم در دنبال خر |
|
از گلستان گوی و از گلهای تر |
|
|
از انار و از ترنج و شاخ سیب |
|
وز شراب و شاهدان بیحساب |
|
|
یا از آن دریا که موجش گوهرست |
|
گوهرش گوینده و بیناورست |
|
|
یا از آن مرغان که گلچین میکنند |
|
بیضهها زرین و سیمین میکنند |
|
|
یا از آن بازان که کبکان پرورند |
|
هم نگون اشکم هم استان میپرند |
|
|
نردبانهاییست پنهان در جهان |
|
پایه پایه تا عنان آسمان |
|
|
هر گره را نردبانی دیگرست |
|
هر روش را آسمانی دیگرست |
|
|
هر یکی از حال دیگر بیخبر |
|
ملک با پهنا و بیپایان و سر |
|
|
این در آن حیران که او از چیست خوش |
|
وآن درین خیره که حیرت چیستش |
|
|
صحن ارض الله واسع آمده |
|
هر درختی از زمینی سر زده |
|
|
بر درختان شکر گویان برگ و شاخ |
|
که زهی ملک و زهی عرصهی فراخ |
|
|
بلبلان گرد شکوفهی پر گره |
|
که از آنچ میخوری ما را بده |
|
|
این سخن پایان ندارد کن رجوع |
|
سوی آن روباه و شیر و سقم و جوع |
|