| | | | | | |
|
عاشقی بودست در ایام پیش |
|
پاسبان عهد اندر عهد خویش |
|
|
سالها در بند وصل ماه خود |
|
شاهمات و مات شاهنشاه خود |
|
|
عاقبت جوینده یابنده بود |
|
که فرج از صبر زاینده بود |
|
|
گفت روزی یار او که امشب بیا |
|
که بپختم از پی تو لوبیا |
|
|
در فلان حجره نشین تا نیمشب |
|
تا بیایم نیمشب من بی طلب |
|
|
مرد قربان کرد و نانها بخش کرد |
|
چون پدید آمد مهش از زیر گرد |
|
|
شب در آن حجره نشست آن گرمدار |
|
بر امید وعدهی آن یار غار |
|
|
بعد نصف اللیل آمد یار او |
|
صادق الوعدانه آن دلدار او |
|
|
عاشق خود را فتاده خفته دید |
|
اندکی از آستین او درید |
|
|
گردگانی چندش اندر جیب کرد |
|
که تو طفلی گیر این میباز نرد |
|
|
چون سحر از خواب عاشق بر جهید |
|
آستین و گردگانها را بدید |
|
|
گفت شاه ما همه صدق و وفاست |
|
آنچ بر ما میرسد آن هم ز ماست |
|
|
ای دل بیخواب ما زین ایمنیم |
|
چون حرس بر بام چوبک میزنیم |
|
|
گردگان ما درین مطحن شکست |
|
هر چه گوییم از غم خود اندکست |
|
|
عاذلا چند این صلای ماجرا |
|
پند کم ده بعد ازین دیوانه را |
|
|
من نخواهم عشوهی هجران شنود |
|
آزمودم چند خواهم آزمود |
|
|
هرچه غیر شورش و دیوانگیست |
|
اندرین ره دوری و بیگانگیست |
|
|
هین بنه بر پایم آن زنجیر را |
|
که دریدم سلسلهی تدبیر را |
|
|
غیر آن جعد نگار مقبلم |
|
گر دو صد زنجیر آری بگسلم |
|
|
عشق و ناموس ای برادر راست نیست |
|
بر رد ناموس ای عاشق مهایست |
|
|
وقت آن آمد که من عریان شوم |
|
نقش بگذارم سراسر جان شوم |
|
|
ای عدو شرم و اندیشه بیا |
|
که دریدم پردهی شرم و حیا |
|
|
ای ببسته خواب جان از جادوی |
|
سختدل یارا که در عالم توی |
|
|
هین گلوی صبر گیر و میفشار |
|
تا خنک گردد دل عشق ای سوار |
|
|
تا نسوزم کی خنگ گردد دلش |
|
ای دل ما خاندان و منزلش |
|
|
خانهی خود را همیسوزی بسوز |
|
کیست آن کس کو بگوید لایجوز |
|
|
خوش بسوز این خانه را ای شر مست |
|
خانهی عاشق چنین اولیترست |
|
|
بعد ازین این سوز را قبله کنم |
|
زانک شمعم من بسوزش روشنم |
|
|
خواب را بگذار امشب ای پدر |
|
یک شبی بر کوی بیخوابان گذر |
|
|
بنگر اینها را که مجنون گشتهاند |
|
همچو پروانه بوصلت کشتهاند |
|
|
بنگر این کشتی خلقان غرق عشق |
|
اژدهایی گشت گویی حلق عشق |
|
|
اژدهایی ناپدید دلربا |
|
عقل همچون کوه را او کهربا |
|
|
عقل هر عطار کاگه شد ازو |
|
طبلهها را ریخت اندر آب جو |
|
|
رو کزین جو برنیایی تا ابد |
|
لم یکن حقا له کفوا احد |
|
|
ای مزور چشم بگشای و ببین |
|
چند گویی میندانم آن و این |
|
|
از وبای زرق و محرومی بر آ |
|
در جهان حی و قیومی در آ |
|
|
تا نمیبینم همیبینم شود |
|
وین ندانمهات میدانم بود |
|
|
بگذر از مستی و مستیبخش باش |
|
زین تلون نقل کن در استواش |
|
|
چند نازی تو بدین مستی بس است |
|
بر سر هر کوی چندان مست هست |
|
|
گر دو عالم پر شود سرمست یار |
|
جمله یک باشند و آن یک نیست خوار |
|
|
این ز بسیاری نیابد خواریی |
|
خوار کی بود تنپرستی ناریی |
|
|
گر جهان پر شد ز نور آفتاب |
|
کی بود خوار آن تف خوشالتهاب |
|
|
لیک با این جمله بالاتر خرام |
|
چونک ارض الله واسع بود و رام |
|
|
گرچه این مستی چو باز اشهبست |
|
برتر از وی در زمین قدس هست |
|
|
رو سرافیلی شو اندر امتیاز |
|
در دمندهی روح و مست و مستساز |
|
|
مست را چون دل مزاح اندیشه شد |
|
این ندانم و آن ندانم پیشه شد |
|
|
این ندانم وان ندانم بهر چیست |
|
تا بگویی آنک میدانیم کیست |
|
|
نفی بهر ثبت باشد در سخن |
|
نفی بگذار و ز ثبت آغاز کن |
|
|
نیست این و نیست آن هین واگذار |
|
آنک آن هستست آن را پیش آر |
|
|
نفی بگذار و همان هستی پرست |
|
این در آموز ای پدر زان ترک مست |
|