| | | | | | |
|
یک جزیرهی سبز هست اندر جهان |
|
اندرو گاویست تنها خوشدهان |
|
|
جمله صحرا را چرد او تا به شب |
|
تا شود زفت و عظیم و منتجب |
|
|
شب ز اندیشه که فردا چه خورم |
|
گردد او چون تار مو لاغر ز غم |
|
|
چون برآید صبح گردد سبز دشت |
|
تا میان رسته قصیل سبز و کشت |
|
|
اندر افتد گاو با جوع البقر |
|
تا به شب آن را چرد او سر به سر |
|
|
باز زفت و فربه و لمتر شود |
|
آن تنش از پیه و قوت پر شود |
|
|
باز شب اندر تب افتد از فزع |
|
تا شود لاغر ز خوف منتجع |
|
|
که چه خواهم خورد فردا وقت خور |
|
سالها اینست کار آن بقر |
|
|
هیچ نندیشد که چندین سال من |
|
میخورم زین سبزهزار و زین چمن |
|
|
هیچ روزی کم نیامد روزیم |
|
چیست این ترس و غم و دلسوزیم |
|
|
باز چون شب میشود آن گاو زفت |
|
میشود لاغر که آوه رزق رفت |
|
|
نفس آن گاوست و آن دشت این جهان |
|
کو همی لاغر شود از خوف نان |
|
|
که چه خواهم خورد مستقبل عجب |
|
لوت فردا از کجا سازم طلب |
|
|
سالها خوردی و کم نامد ز خور |
|
ترک مستقبل کن و ماضی نگر |
|
|
لوت و پوت خورده را هم یاد آر |
|
منگر اندر غابر و کم باش زار |
|