| | | | | | |
|
از قضا موشی و چغزی با وفا |
|
بر لب جو گشته بودند آشنا |
|
|
هر دو تن مربوط میقاتی شدند |
|
هر صباحی گوشهای میآمدند |
|
|
نرد دل با همدگر میباختند |
|
از وساوس سینه میپرداختند |
|
|
هر دو را دل از تلاقی متسع |
|
همدگر را قصهخوان و مستمع |
|
|
رازگویان با زبان و بیزبان |
|
الجماعه رحمه را تاویل دان |
|
|
آن اشر چون جفت آن شاد آمدی |
|
پنج ساله قصهاش یاد آمدی |
|
|
جوش نطق از دل نشان دوستیست |
|
بستگی نطق از بیالفتیست |
|
|
دل که دلبر دید کی ماند ترش |
|
بلبلی گل دید کی ماند خمش |
|
|
ماهی بریان ز آسیب خضر |
|
زنده شد در بحر گشت او مستقر |
|
|
یار را با یار چون بنشسته شد |
|
صد هزاران لوح سر دانسته شد |
|
|
لوح محفوظ است پیشانی یار |
|
راز کونینش نماید آشکار |
|
|
هادی راهست یار اندر قدوم |
|
مصطفی زین گفت اصحابی نجوم |
|
|
نجم اندر ریگ و دریا رهنماست |
|
چشم اندر نجم نه کو مقتداست |
|
|
چشم را با روی او میدار جفت |
|
گرد منگیزان ز راه بحث و گفت |
|
|
زانک گردد نجم پنهان زان غبار |
|
چشم بهتر از زبان با عثار |
|
|
تا بگوید او که وحیستش شعار |
|
کان نشاند گرد و ننگیزد غبار |
|
|
چون شد آدم مظهر وحی و وداد |
|
ناطقهی او علم الاسما گشاد |
|
|
نام هر چیزی چنانک هست آن |
|
از صحیفهی دل روی گشتش زبان |
|
|
فاش میگفتی زبان از ریتش |
|
جمله را خاصیت و ماهیتش |
|
|
آنچنان نامی که اشیا را سزد |
|
نه چنانک حیز را خواند اسد |
|
|
نوح نهصد سال در راه سوی |
|
بود هر روزیش تذکیر نوی |
|
|
لعل او گویا ز یاقوت القلوب |
|
نه رساله خوانده نه قوت القلوب |
|
|
وعظ را ناموخته هیچ از شروح |
|
بلک ینبوع کشوف و شرح روح |
|
|
زان میی کان می چو نوشیده شود |
|
آب نطق از گنگ جوشیده شود |
|
|
طفل نوزاده شود حبر فصیح |
|
حکمت بالغ بخواند چون مسیح |
|
|
از کهی که یافت زان می خوشلبی |
|
صد غزل آموخت داود نبی |
|
|
جمله مرغان ترک کرده چیک چیک |
|
همزبان و یار داود ملیک |
|
|
چه عجب که مرغ گردد مست او |
|
هم شنود آهن ندای دست او |
|
|
صرصری بر عاد قتالی شده |
|
مر سلیمان را چو حمالی شده |
|
|
صرصری میبرد بر سر تخت شاه |
|
هر صباح و هر مسا یک ماهه راه |
|
|
هم شده حمال و هم جاسوس او |
|
گفت غایب را کنان محسوس او |
|
|
باد دم که گفت غایب یافتی |
|
سوی گوش آن ملک بشتافتی |
|
|
که فلانی این چنین گفت این زمان |
|
ای سلیمان مه صاحبقران |
|