| | | | | | |
| |
گازری بود و مر او را یک خری |
|
پشت ریش اشکم تهی و لاغری |
|
| |
در میان سنگ لاخ بی‌گیاه |
|
روز تا شب بی‌نوا و بی‌پناه |
|
| |
بهر خوردن جز که آب آنجا نبود |
|
روز و شب بد خر در آن کور و کبود |
|
| |
آن حوالی نیستان و بیشه بود |
|
شیر بود آنجا که صیدش پیشه بود |
|
| |
شیر را با پیل نر جنگ اوفتاد |
|
خسته شد آن شیر و ماند از اصطیاد |
|
| |
مدتی وا ماند زان ضعف از شکار |
|
بی‌نوا ماندند دد از چاشت‌خوار |
|
| |
زانک باقی‌خوار شیر ایشان بدند |
|
شیر چون رنجور شد تنگ آمدند |
|
| |
شیر یک روباه را فرمود رو |
|
مر خری را بهر من صیاد شو |
|
| |
گر خری یابی به گرد مرغزار |
|
رو فسونش خوان فریبانش بیار |
|
| |
چون بیابم قوتی از گوشت خر |
|
پس بگیرم بعد از آن صیدی دگر |
|
| |
اندکی من می‌خورم باقی شما |
|
من سبب باشم شما را در نوا |
|
| |
یا خری یا گاو بهر من بجوی |
|
زان فسونهایی که می‌دانی بگوی |
|
| |
از فسون و از سخنهای خوشش |
|
از سرش بیرون کن و اینجا کشش |
|
