| | | | | | |
|
آن یکی درویش ز اطراف دیار |
|
جانب تبریز آمد وامدار |
|
|
نه هزارش وام بد از زر مگر |
|
بود در تبریز بدرالدین عمر |
|
|
محتسب بد او به دل بحر آمده |
|
هر سر مویش یکی حاتمکده |
|
|
حاتم ار بودی گدای او شدی |
|
سر نهادی خاک پای او شدی |
|
|
گر بدادی تشنه را بحری زلال |
|
در کرم شرمنده بودی زان نوال |
|
|
ور بکردی ذرهای را مشرقی |
|
بودی آن در همتش نالایقی |
|
|
بر امید او بیامد آن غریب |
|
کو غریبان را بدی خویش و نسیب |
|
|
با درش بود آن غریب آموخته |
|
وام بیحد از عطایش توخته |
|
|
هم به پشت آن کریم او وام کرد |
|
که ببخششهاش واثق بود مرد |
|
|
لا ابالی گشته زو و وامجو |
|
بر امید قلزم اکرامخو |
|
|
وامداران روترش او شادکام |
|
همچو گل خندان از آن روض الکرام |
|
|
گرم شد پشتش ز خورشید عرب |
|
چه غمستش از سبال بولهب |
|
|
چونک دارد عهد و پیوند سحاب |
|
کی دریغ آید ز سقایانش آب |
|
|
ساحران واقف از دست خدا |
|
کی نهند این دست و پا را دست و پا |
|
|
روبهی که هست زان شیرانش پشت |
|
بشکند کلهی پلنگان را به مشت |
|