| | | | | | |
|
مرغکی اندر شکار کرم بود |
|
گربه فرصت یافت او را در ربود |
|
|
آکل و ماکول بود و بیخبر |
|
در شکار خود ز صیادی دگر |
|
|
دزد گرچه در شکار کالهایست |
|
شحنه با خصمانش در دنبالهایست |
|
|
عقل او مشغول رخت و قفل و در |
|
غافل از شحنهست و از آه سحر |
|
|
او چنان غرقست در سودای خود |
|
غافلست از طالب و جویای خود |
|
|
گر حشیش آب و هوایی میخورد |
|
معدهی حیوانش در پی میچرد |
|
|
آکل و ماکول آمد آن گیاه |
|
همچنین هر هستیی غیر اله |
|
|
و هو یطعمکم و لا یطعم چو اوست |
|
نیست حق ماکول و آکل لحم و پوست |
|
|
آکل و ماکول کی ایمن بود |
|
ز آکلی که اندر کمین ساکن بود |
|
|
امن ماکولان جذوب ماتمست |
|
رو بدان درگاه کو لا یطعم است |
|
|
هر خیالی را خیالی میخورد |
|
فکر آن فکر دگر را میچرد |
|
|
تو نتانی کز خیالی وا رهی |
|
یا بخسپی که از آن بیرون جهی |
|
|
فکر زنبورست و آن خواب تو آب |
|
چون شوی بیدار باز آید ذباب |
|
|
چند زنبور خیالی در پرد |
|
میکشد این سو و آن سو میبرد |
|
|
کمترین آکلانست این خیال |
|
وآن دگرها را شناسد ذوالجلال |
|
|
هین گریز از جوق اکال غلیظ |
|
سوی او که گفت ما ایمت حفیظ |
|
|
یا به سوی آن که او آن حفظ یافت |
|
گر نتانی سوی آن حافظ شتافت |
|
|
دست را مسپار جز در دست پیر |
|
حق شدست آن دست او را دستگیر |
|
|
پیر عقلت کودکی خو کرده است |
|
از جوار نفس که اندر پرده است |
|
|
عقل کامل را قرین کن با خرد |
|
تا که باز آید خرد زان خوی بد |
|
|
چونک دست خود به دست او نهی |
|
پس ز دست آکلان بیرون جهی |
|
|
دست تو از اهل آن بیعت شود |
|
که یدالله فوق ایدیهم بود |
|
|
چون بدادی دست خود در دست پیر |
|
پیر حکمت که علیمست و خطیر |
|
|
کو نبی وقت خویشست ای مرید |
|
تا ازو نور نبی آید پدید |
|
|
در حدیبیه شدی حاضر بدین |
|
وآن صحابهی بیعتی را همقرین |
|
|
پس ز ده یار مبشر آمدی |
|
همچو زر دهدهی خالص شدی |
|
|
تا معیت راست آید زانک مرد |
|
با کسی جفتست کو را دوست کرد |
|
|
این جهان و آن جهان با او بود |
|
وین حدیث احمد خوشخو بود |
|
|
گفت المرء مع محبوبه |
|
لا یفک القلب من مطلوبه |
|
|
هر کجا دامست و دانه کم نشین |
|
رو زبونگیرا زبونگیران ببین |
|
|
ای زبونگیر زبونان این بدان |
|
دست هم بالای دستست ای جوان |
|
|
تو زبونی و زبونگیر ای عجب |
|
هم تو صید و صیدگیر اندر طلب |
|
|
بین ایدی خلفهم سدا مباش |
|
که نبینی خصم را وآن خصم فاش |
|
|
حرص صیادی ز صیدی مغفلست |
|
دلبریی میکند او بیدلست |
|
|
تو کم از مرغی مباش اندر نشید |
|
بین ایدی خلف عصفوری بدید |
|
|
چون به نزد دانه آید پیش و پس |
|
چند گرداند سر و رو آن نفس |
|
|
کای عجب پیش و پسم صیاد هست |
|
تا کشم از بیم او زین لقمه دست |
|
|
تو ببین پس قصهی فجار را |
|
پیش بنگر مرگ یار و جار را |
|
|
که هلاکت دادشان بیآلتی |
|
او قرین تست در هر حالتی |
|
|
حق شکنجه کرد و گرز و دست نیست |
|
پس بدان بیدست حق داورکنیست |
|
|
آنک میگفتی اگر حق هست کو |
|
در شکنجه او مقر میشد که هو |
|
|
آنک میگفت این بعیدست و عجیب |
|
اشک میراند و همی گفت ای قریب |
|
|
چون فرار از دام واجب دیده است |
|
دام تو خود بر پرت چفسیده است |
|
|
بر کنم من میخ این منحوس دام |
|
از پی کامی نباشم طلخکام |
|
|
درخور عقل تو گفتم این جواب |
|
فهم کن وز جست و جو رو بر متاب |
|
|
بسکل این حبلی که حرص است و حسد |
|
یاد کن فی جیدها حبل مسد |
|