| | | | | | |
| |
وا رهی زین روزی ریزه‌ی کثیف |
|
در فتی در لوت و در قوت شریف |
|
| |
گر هزاران رطل لوتش می‌خوری |
|
می‌روی پاک و سبک هم‌چون پری |
|
| |
که نه حبس باد و قولنجت کند |
|
چارمیخ معده آهنجت کند |
|
| |
گر خوری کم گرسنه مانی چو زاغ |
|
ور خوری پر گیرد آروغت دماغ |
|
| |
کم خوری خوی بد و خشکی و دق |
|
پر خوری شد تخمه را تن مستحق |
|
| |
از طعام الله و قوت خوش‌گوار |
|
بر چنان دریا چو کشتی شو سوار |
|
| |
باش در روزه شکیبا و مصر |
|
دم به دم قوت خدا را منتظر |
|
| |
که آن خدای خوب‌کار بردبار |
|
هدیه‌ها را می‌دهد در انتظار |
|
| |
انتظار نان ندارد مرد سیر |
|
که سبک آید وظیفه یا که دیر |
|
| |
بی‌نوا هر دم همی گوید که کو |
|
در مجاعت منتظر در جست و جو |
|
| |
چون نباشی منتظر ناید به تو |
|
آن نواله‌ی دولت هفتاد تو |
|
| |
ای پدر الانتظار الانتظار |
|
از برای خوان بالا مردوار |
|
| |
هر گرسنه عاقبت قوتی بیافت |
|
آفتاب دولتی بر وی بتافت |
|
| |
ضیف با همت چو ز آشی کم خورد |
|
صاحب خوان آش بهتر آورد |
|
| |
جز که صاحب خوان درویشی لیم |
|
ظن بد کم بر به رزاق کریم |
|
| |
سر برآور هم‌چو کوهی ای سند |
|
تا نخستین نور خور بر تو زند |
|
| |
که آن سر کوه بلند مستقر |
|
هست خورشید سحر را منتظر |
|
