| | | | | | |
|
زاهدی را یک زنی بد بس غیور |
|
هم بد او را یک کنیزک همچو حور |
|
|
زان ز غیرت پاس شوهر داشتی |
|
با کنیزک خلوتش نگذاشتی |
|
|
مدتی زن شد مراقب هر دو را |
|
تاکشان فرصت نیفتد در خلا |
|
|
تا در آمد حکم و تقدیر اله |
|
عقل حارس خیرهسر گشت و تباه |
|
|
حکم و تقدیرش چو آید بیوقوف |
|
عقل کی بود در قمر افتد خسوف |
|
|
بود در حمام آن زن ناگهان |
|
یادش آمد طشت و در خانه بد آن |
|
|
با کنیزک گفت رو هین مرغوار |
|
طشت سیمین را ز خانهی ما بیار |
|
|
آن کنیزک زنده شد چون این شنید |
|
که به خواجه این زمان خواهد رسید |
|
|
خواجه در خانهست و خلوت این زمان |
|
پس دوان شد سوی خانه شادمان |
|
|
عشق شش ساله کنیزک را بد این |
|
که بیابد خواجه را خلوت چنین |
|
|
گشت پران جانب خانه شتافت |
|
خواجه را در خانه در خلوت بیافت |
|
|
هر دو عاشق را چنان شهوت ربود |
|
که احتیاط و یاد در بستن نبود |
|
|
هر دو با هم در خزیدند از نشاط |
|
جان به جان پیوست آن دم ز اختلاط |
|
|
یاد آمد در زمان زن را که من |
|
چون فرستادم ورا سوی وطن |
|
|
پنبه در آتش نهادم من به خویش |
|
اندر افکندم قج نر را به میش |
|
|
گل فرو شست از سر و بیجان دوید |
|
در پی او رفت و چادر میکشید |
|
|
آن ز عشق جان دوید و این ز بیم |
|
عشق کو و بیم کو فرقی عظیم |
|
|
سیر عارف هر دمی تا تخت شاه |
|
سیر زاهد هر مهی یک روزه راه |
|
|
گرچه زاهد را بود روزی شگرف |
|
کی بود یک روز او خمسین الف |
|
|
قدر هر روزی ز عمر مرد کار |
|
باشد از سال جهان پنجه هزار |
|
|
عقلها زین سر بود بیرون در |
|
زهرهی وهم ار بدرد گو بدر |
|
|
ترس مویی نیست اندر پیش عشق |
|
جمله قربانند اندر کیش عشق |
|
|
عشق وصف ایزدست اما که خوف |
|
وصف بندهی مبتلای فرج و جوف |
|
|
چون یحبون بخواندی در نبی |
|
با یحبوهم قرین در مطلبی |
|
|
پس محبت وصف حق دان عشق نیز |
|
خوف نبود وصف یزدان ای عزیز |
|
|
وصف حق کو وصف مشتی خاک کو |
|
وصف حادث کو وصف پاک کو |
|
|
شرح عشق ار من بگویم بر دوام |
|
صد قیامت بگذرد و آن ناتمام |
|
|
زانک تاریخ قیامت را حدست |
|
حد کجا آنجا که وصف ایزدست |
|
|
عشق را پانصد پرست و هر پری |
|
از فراز عرش تا تحتالثری |
|
|
زاهد با ترس میتازد به پا |
|
عاشقان پرانتر از برق و هوا |
|
|
کی رسند این خایفان در گرد عشق |
|
که آسمان را فرش سازد درد عشق |
|
|
جز مگر آید عنایتهای ضو |
|
کز جهان و زین روش آزاد شو |
|
|
از قش خود وز دش خود باز ره |
|
که سوی شه یافت آن شهباز ره |
|
|
این قش و دش هست جبر و اختیار |
|
از ورای این دو آمد جذب یار |
|
|
چون رسید آن زن به خانه در گشاد |
|
بانگ در در گوش ایشان در فتاد |
|
|
آن کنیزک جست آشفته ز ساز |
|
مرد بر جست و در آمد در نماز |
|
|
زن کنیزک را پژولیده بدید |
|
درهم و آشفته و دنگ و مرید |
|
|
شوی خود را دید قایم در نماز |
|
در گمان افتاد زن زان اهتزاز |
|
|
شوی را برداشت دامن بیخطر |
|
دید آلودهی منی خصیه و ذکر |
|
|
از ذکر باقی نطفه میچکید |
|
ران و زانو گشت آلوده و پلید |
|
|
بر سرش زد سیلی و گفت ای مهین |
|
خصیهی مرد نمازی باشد این |
|
|
لایق ذکر و نمازست این ذکر |
|
وین چنین ران و زهار پر قذر |
|
|
نامهی پر ظلم و فسق و کفر و کین |
|
لایقست انصاف ده اندر یمین |
|
|
گر بپرسی گبر را کین آسمان |
|
آفریدهی کیست وین خلق و جهان |
|
|
گوید او کین آفریدهی آن خداست |
|
که آفرینش بر خداییاش گواست |
|
|
کفر و فسق و استم بسیار او |
|
هست لایق با چنین اقرار او |
|
|
هست لایق با چنین اقرار راست |
|
آن فضیحتها و آن کردار کاست |
|
|
فعل او کرده دروغ آن قول را |
|
تا شد او لایق عذاب هول را |
|
|
روز محشر هر نهان پیدا شود |
|
هم ز خود هر مجرمی رسوا شود |
|
|
دست و پا بدهد گواهی با بیان |
|
بر فساد او به پیش مستعان |
|
|
دست گوید من چنین دزدیدهام |
|
لب بگوید من چنین پرسیدهام |
|
|
پای گوید من شدستم تا منی |
|
فرج گوید من بکردستم زنی |
|
|
چشم گوید کردهام غمزهی حرام |
|
گوش گوید چیدهام س الکلام |
|
|
پس دروغ آمد ز سر تا پای خویش |
|
که دروغش کرد هم اعضای خویش |
|
|
آنچنان که در نماز با فروغ |
|
از گواهی خصیه شد زرقش دروغ |
|
|
پس چنان کن فعل که آن خود بیزبان |
|
باشد اشهد گفتن و عین بیان |
|
|
تا همه تن عضو عضوت ای پسر |
|
گفته باشد اشهد اندر نفع و ضر |
|
|
رفتن بنده پی خواجه گواست |
|
که منم محکوم و این مولای ماست |
|
|
گر سیه کردی تو نامهی عمر خویش |
|
توبه کن زانها که کردستی تو پیش |
|
|
عمر اگر بگذشت بیخش این دمست |
|
آب توبهش ده اگر او بینمست |
|
|
بیخ عمرت را بده آب حیات |
|
تا درخت عمر گردد با نبات |
|
|
جمله ماضیها ازین نیکو شوند |
|
زهر پارینه ازین گردد چو قند |
|
|
سیاتت را مبدل کرد حق |
|
تا همه طاعت شود آن ما سبق |
|
|
خواجه بر توبهی نصوحی خوش به تن |
|
کوششی کن هم به جان و هم به تن |
|
|
شرح این توبهی نصوح از من شنو |
|
بگرویدستی و لیک از نو گرو |
|