| | | | | | |
| |
گفت صدیقه که ای زبده‌ی وجود |
|
حکمت باران امروزین چه بود |
|
| |
این ز بارانهای رحمت بود یا |
|
بهر تهدیدست و عدل کبریا |
|
| |
این از آن لطف بهاریات بود |
|
یا ز پاییزی پر آفات بود |
|
| |
گفت این از بهر تسکین غمست |
|
کز مصیبت بر نژاد آدمست |
|
| |
گر بر آن آتش بماندی آدمی |
|
بس خرابی در فتادی و کمی |
|
| |
این جهان ویران شدی اندر زمان |
|
حرصها بیرون شدی از مردمان |
|
| |
استن این عالم ای جان غفلتست |
|
هوشیاری این جهان را آفتست |
|
| |
هوشیاری زان جهانست و چو آن |
|
غالب آید پست گردد این جهان |
|
| |
هوشیاری آفتاب و حرص یخ |
|
هوشیاری آب و این عالم وسخ |
|
| |
زان جهان اندک ترشح می‌رسد |
|
تا نغرد در جهان حرص و حسد |
|
| |
گر ترشح بیشتر گردد ز غیب |
|
نه هنر ماند درین عالم نه عیب |
|
| |
این ندارد حد سوی آغاز رو |
|
سوی قصه‌ی مرد مطرب باز رو |
|
