| | | | | | |
|
پس بیامد زود روبه سوی خر |
|
گفت خر از چون تو یاری الحذر |
|
|
ناجوامردا چه کردم من ترا |
|
که به پیش اژدها بردی مرا |
|
|
موجب کین تو با جانم چه بود |
|
غیر خبث جوهر تو ای عنود |
|
|
همچو کزدم کو گزد پای فتی |
|
نارسیده از وی او را زحمتی |
|
|
یا چو دیوی کو عدوی جان ماست |
|
نارسیده زحمتش از ما و کاست |
|
|
بلک طبعا خصم جان آدمیست |
|
از هلاک آدمی در خرمیست |
|
|
از پی هر آدمی او نسکلد |
|
خو و طبع زشت خود او کی هلد |
|
|
زانک خبث ذات او بیموجبی |
|
هست سوی ظلم و عدوان جاذبی |
|
|
هر زمان خواند ترا تا خرگهی |
|
که در اندازد ترا اندر چهی |
|
|
که فلان جا حوض آبست و عیون |
|
تا در اندازد به حوضت سرنگون |
|
|
آدمی را با همه وحی و نظر |
|
اندر افکند آن لعین در شور و شر |
|
|
بیگناهی بیگزند سابقی |
|
که رسد او را ز آدم ناحقی |
|
|
گفت روبه آن طلسم سحر بود |
|
که ترا در چشم آن شیری نمود |
|
|
ورنه من از تو به تن مسکینترم |
|
که شب و روز اندر آنجا میچرم |
|
|
گرنه زان گونه طلسمی ساختی |
|
هر شکمخواری بدانجا تاختی |
|
|
یک جهان بینوا پر پیل و ارج |
|
بیطلسمی کی بماندی سبز مرج |
|
|
من ترا خود خواستم گفتن به درس |
|
که چنان هولی اگر بینی مترس |
|
|
لیک رفت از یاد علم آموزیت |
|
که بدم مستغرق دلسوزیت |
|
|
دیدمت در جوع کلب و بینوا |
|
میشتابیدم که آیی تا دوا |
|
|
ورنه با تو گفتمی شرح طلسم |
|
که آن خیالی مینماید نیست جسم |
|