| | | | | | |
|
چون عروسی خواست رفتن آن خریف |
|
موی ابرو پاک کرد آن مستخیف |
|
|
پیش رو آیینه بگرفت آن عجوز |
|
تا بیاراید رخ و رخسار و پوز |
|
|
چند گلگونه بمالید از بطر |
|
سفرهی رویش نشد پوشیدهتر |
|
|
عشرهای مصحف از جا میبرید |
|
میبچفسانید بر رو آن پلید |
|
|
تا که سفرهی روی او پنهان شود |
|
تا نگین حلقهی خوبان شود |
|
|
عشرها بر روی هر جا مینهاد |
|
چونک بر میبست چادر میفتاد |
|
|
باز او آن عشرها را با خدو |
|
میبچفسانید بر اطراف رو |
|
|
باز چادر راست کردی آن تکین |
|
عشرها افتادی از رو بر زمین |
|
|
چون بسی میکرد فن و آن میفتاد |
|
گفت صد لعنت بر آن ابلیس باد |
|
|
شد مصور آن زمان ابلیس زود |
|
گفت ای قحبهی قدید بیورود |
|
|
من همه عمر این نیندیشیدهام |
|
نه ز جز تو قحبهای این دیدهام |
|
|
تخم نادر در فضیحت کاشتی |
|
در جهان تو مصحفی نگذاشتی |
|
|
صد بلیسی تو خمیس اندر خمیس |
|
ترک من گوی ای عجوزهی دردبیس |
|
|
چند دزدی عشر از علم کتاب |
|
تا شود رویت ملون همچو سیب |
|
|
چند دزدی حرف مردان خدا |
|
تا فروشی و ستانی مرحبا |
|
|
رنگ بر بسته ترا گلگون نکرد |
|
شاخ بر بسته فن عرجون نکرد |
|
|
عاقبت چون چادر مرگت رسد |
|
از رخت این عشرها اندر فتد |
|
|
چونک آید خیزخیزان رحیل |
|
گم شود زان پس فنون قال و قیل |
|
|
عالم خاموشی آید پیش بیست |
|
وای آنک در درون انسیش نیست |
|
|
صیقلی کن یک دو روزی سینه را |
|
دفتر خود ساز آن آیینه را |
|
|
که ز سایهی یوسف صاحبقران |
|
شد زلیخای عجوز از سر جوان |
|
|
میشود مبدل به خورشید تموز |
|
آن مزاح بارد برد العجوز |
|
|
میشود مبدل بسوز مریمی |
|
شاخ لب خشکی به نخلی خرمی |
|
|
ای عجوزه چند کوشی با قضا |
|
نقد جو اکنون رها کن ما مضی |
|
|
چون رخت را نیست در خوبی امید |
|
خواه گلگونه نه و خواهی مداد |
|