| | | | | | |
|
آن غریب ممتحن از بیم وام |
|
در ره آمد سوی آن دارالسلام |
|
|
شد سوی تبریز و کوی گلستان |
|
خفته اومیدش فراز گل ستان |
|
|
زد ز دارالملک تبریز سنی |
|
بر امیدش روشنی بر روشنی |
|
|
جانش خندان شد از آن روضهی رجال |
|
از نسیم یوسف و مصر وصال |
|
|
گفت یا حادی انخ لی ناقتی |
|
جاء اسعادی و طارت فاقتی |
|
|
ابرکی یا ناقتی طاب الامور |
|
ان تبریزا مناخات الصدور |
|
|
اسرحی یا ناقتی حول الریاض |
|
ان تبریزا لنا نعم المفاض |
|
|
ساربانا بار بگشا ز اشتران |
|
شهر تبریزست و کوی گلستان |
|
|
فر فردوسیست این پالیز را |
|
شعشعهی عرشیست این تبریز را |
|
|
هر زمانی نور روحانگیز جان |
|
از فراز عرش بر تبریزیان |
|
|
چون وثاق محتسب جست آن غریب |
|
خلق گفتندش که بگذشت آن حبیب |
|
|
او پریر از دار دنیا نقل کرد |
|
مرد و زن از واقعهی او رویزرد |
|
|
رفت آن طاوس عرشی سوی عرش |
|
چون رسید از هاتفانش بوی عرش |
|
|
سایهاش گرچه پناه خلق بود |
|
در نوردید آفتابش زود زود |
|
|
راند او کشتی ازین ساحل پریر |
|
گشته بود آن خواجه زین غمخانه سیر |
|
|
نعرهای زد مرد و بیهوش اوفتاد |
|
گوییا او نیز در پی جان بداد |
|
|
پس گلاب و آب بر رویش زدند |
|
همرهان بر حالتش گریان شدند |
|
|
تا به شب بیخویش بود و بعد از آن |
|
نیم مرده بازگشت از غیب جان |
|