| | | | | | |
|
ناگهانی خود عسس او را گرفت |
|
مشت و چوبش زد ز صفرا تا شکفت |
|
|
اتفاقا اندر آن شبهای تار |
|
دیده بد مردم ز شبدزدان ضرار |
|
|
بود شبهای مخوف و منتحس |
|
پس به جد میجست دزدان را عسس |
|
|
تا خلیفه گفت که ببرید دست |
|
هر که شب گردد وگر خویش منست |
|
|
بر عسس کرده ملک تهدید و بیم |
|
که چرا باشید بر دزدان رحیم |
|
|
عشوهشان را از چه رو باور کنید |
|
یا چرا زیشان قبول زر کنید |
|
|
رحم بر دزدان و هر منحوسدست |
|
بر ضعیفان ضربت و بیرحمیست |
|
|
هین ز رنج خاص مسکل ز انتقام |
|
رنج او کم بین ببین تو رنج عام |
|
|
اصبع ملدوغ بر در دفع شر |
|
در تعدی و هلاک تن نگر |
|
|
اتفاقا اندر آن ایام دزد |
|
گشته بود انبوه پخته و خام دزد |
|
|
در چنین وقتش بدید و سخت زد |
|
چوبها و زخمهای بیعدد |
|
|
نعره و فریاد زان درویش خاست |
|
که مزن تا من بگویم حال راست |
|
|
گفت اینک دادمت مهلت بگو |
|
تا به شب چون آمدی بیرون به کو |
|
|
تو نهای زینجا غریب و منکری |
|
راستی گو تا بچه مکر اندری |
|
|
اهل دیوان بر عسس طعنه زدند |
|
که چرا دزدان کنون انبه شدند |
|
|
انبهی از تست و از امثال تست |
|
وا نما یاران زشتت را نخست |
|
|
ورنه کین جمله را از تو کشم |
|
تا شود آمن زر هر محتشم |
|
|
گفت او از بعد سوگندان پر |
|
که نیم من خانهسوز و کیسهبر |
|
|
من نه مرد دزدی و بیدادیم |
|
من غریب مصرم و بغدادیم |
|