| | | | | | |
| |
چون حکیمک اعتقادی کرده است |
|
کسمان بیضه زمین چون زرده است |
|
| |
گفت سایل چون بماند این خاکدان |
|
در میان این محیط آسمان |
|
| |
همچو قندیلی معلق در هوا |
|
نه باسفل می‌رود نه بر علا |
|
| |
آن حکیمش گفت کز جذب سما |
|
از جهات شش بماند اندر هوا |
|
| |
چون ز مقناطیس قبه‌ی ریخته |
|
درمیان ماند آهنی آویخته |
|
| |
آن دگر گفت آسمان با صفا |
|
کی کشد در خود زمین تیره را |
|
| |
بلک دفعش می‌کند از شش جهات |
|
زان بماند اندر میان عاصفات |
|
| |
پس ز دفع خاطر اهل کمال |
|
جان فرعونان بماند اندر ضلال |
|
| |
پس ز دفع این جهان و آن جهان |
|
مانده‌اند این بی‌رهان بی این و آن |
|
| |
سر کشی از بندگان ذوالجلال |
|
دان که دارند از وجود تو ملال |
|
| |
کهربا دارند چون پیدا کنند |
|
کاه هستی ترا شیدا کنند |
|
| |
کهربای خویش چون پنهان کنند |
|
زود تسلیم ترا طغیان کنند |
|
| |
آنچنان که مرتبه‌ی حیوانیست |
|
کو اسیر و سغبه‌ی انسانیست |
|
| |
مرتبه‌ی انسان به دست اولیا |
|
سغبه چون حیوان شناسش ای کیا |
|
| |
بنده‌ی خود خواند احمد در رشاد |
|
جمله عالم را بخوان قل یا عباد |
|
| |
عقل تو همچون شتربان تو شتر |
|
می‌کشاند هر طرف در حکم مر |
|
| |
عقل عقلند اولیا و عقلها |
|
بر مثال اشتران تا انتها |
|
| |
اندریشان بنگر آخر ز اعتبار |
|
یک قلاووزست جان صد هزار |
|
| |
چه قلاووز و چه اشتربان بیاب |
|
دیده‌ای کان دیده بیند آفتاب |
|
| |
یک جهان در شب بمانده میخ‌دوز |
|
منتظر موقوف خورشیدست و روز |
|
| |
اینت خورشیدی نهان در ذره‌ای |
|
شیر نر در پوستین بره‌ای |
|
| |
اینت دریایی نهان در زیر کاه |
|
پا برین که هین منه با اشتباه |
|
| |
اشتباهی و گمانی را درون |
|
رحمت حقست بهر رهنمون |
|
| |
هر پیمبر فرد آمد در جهان |
|
فرد بود آن رهنمایش در نهان |
|
| |
عالک کبری بقدرت سحر کرد |
|
کرد خود را در کهین نقشی نورد |
|
| |
ابلهانش فرد دیدند و ضعیف |
|
کی ضعیفست آن که با شه شد حریف |
|
| |
ابلهان گفتند مردی بیش نیست |
|
وای آنکو عاقبت‌اندیش نیست |
|
