| | | | | | |
|
کافرک را هیکلی بد یادگار |
|
یاوه دید آن را و گشت او بیقرار |
|
|
گفت آن حجره که شب جا داشتم |
|
هیکل آنجا بیخبر بگذاشتم |
|
|
گر چه شرمین بود شرمش حرص برد |
|
حرص اژدرهاست نه چیزیست خرد |
|
|
از پی هیکل شتاب اندر دوید |
|
در وثاق مصطفی و آن را بدید |
|
|
کان یدالله آن حدث را هم به خود |
|
خوش همیشوید که دورش چشم بد |
|
|
هیکلش از یاد رفت و شد پدید |
|
اندرو شوری گریبان را درید |
|
|
میزد او دو دست را بر رو و سر |
|
کله را میکوفت بر دیوار و در |
|
|
آنچنان که خون ز بینی و سرش |
|
شد روان و رحم کرد آن مهترش |
|
|
نعرهها زد خلق جمع آمد برو |
|
گبر گویان ایهاالناس احذروا |
|
|
میزد او بر سر کای بیعقل سر |
|
میزد او بر سینه کای بینور بر |
|
|
سجده میکرد او کای کل زمین |
|
شرمسارست از تو این جزو مهین |
|
|
تو که کلی خاضع امر ویی |
|
من که جزوم ظالم و زشت و غوی |
|
|
تو که کلی خوار و لرزانی ز حق |
|
من که جزوم در خلاف و در سبق |
|
|
هر زمان میکرد رو بر آسمان |
|
که ندارم روی ای قبلهی جهان |
|
|
چون ز حد بیرون بلرزید و طپید |
|
مصطفیاش در کنار خود کشید |
|
|
ساکنش کرد و بسی بنواختش |
|
دیدهاش بگشاد و داد اشناختش |
|
|
تا نگرید ابر کی خندد چمن |
|
تا نگرید طفل کی جوشد لبن |
|
|
طفل یک روزه همیداند طریق |
|
که بگریم تا رسد دایهی شفیق |
|
|
تو نمیدانی که دایهی دایگان |
|
کم دهد بیگریه شیر او رایگان |
|
|
گفت فلیبکوا کثیرا گوش دار |
|
تا بریزد شیر فضل کردگار |
|
|
گریهی ابرست و سوز آفتاب |
|
استن دنیا همین دو رشته تاب |
|
|
گر نبودی سوز مهر و اشک ابر |
|
کی شدی جسم و عرض زفت و سطبر |
|
|
کی بدی معمور این هر چار فصل |
|
گر نبودی این تف و این گریه اصل |
|
|
سوز مهر و گریهی ابر جهان |
|
چون همی دارد جهان را خوشدهان |
|
|
آفتاب عقل را در سوز دار |
|
چشم را چون ابر اشکافروز دار |
|
|
چشم گریان بایدت چون طفل خرد |
|
کم خور آن نان را که نان آب تو برد |
|
|
تن چو با برگست روز و شب از آن |
|
شاخ جان در برگریزست و خزان |
|
|
برگ تن بیبرگی جانست زود |
|
این بباید کاستن آن را فزود |
|
|
اقرضوا الله قرض ده زین برگ تن |
|
تا بروید در عوض در دل چمن |
|
|
قرض ده کم کن ازین لقمهی تنت |
|
تا نماید وجه لا عین رات |
|
|
تن ز سرگین خویش چون خالی کند |
|
پر ز مشک و در اجلالی کند |
|
|
زین پلیدی بدهد و پاکی برد |
|
از یطهرکم تن او بر خورد |
|
|
دیو میترساندت که هین و هین |
|
زین پشیمان گردی و گردی حزین |
|
|
گر گدازی زین هوسها تو بدن |
|
بس پشیمان و غمین خواهی شدن |
|
|
این بخور گرمست و داروی مزاج |
|
وآن بیاشام از پی نفع و علاج |
|
|
هم بدین نیت که این تن مرکبست |
|
آنچ خو کردست آنش اصوبست |
|
|
هین مگردان خو که پیش آید خلل |
|
در دماغ و دل بزاید صد علل |
|
|
این چنین تهدیدها آن دیو دون |
|
آرد و بر خلق خواند صد فسون |
|
|
خویش جالینوس سازد در دوا |
|
تا فریبد نفس بیمار ترا |
|
|
کین ترا سودست از درد و غمی |
|
گفت آدم را همین در گندمی |
|
|
پیش آرد هیهی و هیهات را |
|
وز لویشه پیچد او لبهات را |
|
|
همچو لبهای فرس و در وقت نعل |
|
تا نماید سنگ کمتر را چو لعل |
|
|
گوشهاات گیرد او چون گوش اسب |
|
میکشاند سوی حرص و سوی کسب |
|
|
بر زند بر پات نعلی ز اشتباه |
|
که بمانی تو ز درد آن ز راه |
|
|
نعل او هست آن تردد در دو کار |
|
این کنم یا آن کنم هین هوش دار |
|
|
آن بکن که هست مختار نبی |
|
آن مکن که کرد مجنون و صبی |
|
|
حفت الجنه بچه محفوف گشت |
|
بالمکاره که ازو افزود کشت |
|
|
صد فسون دارد ز حیلت وز دغا |
|
که کند در سله گر هست اژدها |
|
|
گر بود آب روان بر بنددش |
|
ور بود حبر زمان برخنددش |
|
|
عقل را با عقل یاری یار کن |
|
امرهم شوری بخوان و کار کن |
|