| | | | | | |
|
شه حسامالدین که نور انجمست |
|
طالب آغاز سفر پنجمست |
|
|
این ضیاء الحق حسام الدین راد |
|
اوستادان صفا را اوستاد |
|
|
گر نبودی خلق محجوب و کثیف |
|
ور نبودی حلقها تنگ و ضعیف |
|
|
در مدیحت داد معنی دادمی |
|
غیر این منطق لبی بگشادمی |
|
|
لیک لقمهی باز آن صعوه نیست |
|
چاره اکنون آب و روغن کردنیست |
|
|
مدح تو حیفست با زندانیان |
|
گویم اندر مجمع روحانیان |
|
|
شرح تو غبنست با اهل جهان |
|
همچو راز عشق دارم در نهان |
|
|
مدح تعریفست در تخریق حجاب |
|
فارغست از شرح و تعریف آفتاب |
|
|
مادح خورشید مداح خودست |
|
که دو چشمم روشن و نامرمدست |
|
|
ذم خورشید جهان ذم خودست |
|
که دو چشمم کور و تاریک به دست |
|
|
تو ببخشا بر کسی کاندر جهان |
|
شد حسود آفتاب کامران |
|
|
تو اندش پوشید هیچ از دیدهها |
|
وز طراوت دادن پوسیدهها |
|
|
یا ز نور بیحدش توانند کاست |
|
یا به دفع جاه او توانند خاست |
|
|
هر کسی کو حاسد کیهان بود |
|
آن حسد خود مرگ جاویدان بود |
|
|
قدر تو بگذشت از درک عقول |
|
عقل اندر شرح تو شد بوالفضول |
|
|
گر چه عاجز آمد این عقل از بیان |
|
عاجزانه جنبشی باید در آن |
|
|
ان شیا کله لا یدرک |
|
اعلموا ان کله لا یترک |
|
|
گر نتانی خورد طوفان سحاب |
|
کی توان کردن بترک خورد آب |
|
|
راز را گر مینیاری در میان |
|
درکها را تازه کن از قشر آن |
|
|
نطقها نسبت به تو قشرست لیک |
|
پیش دیگر فهمها مغزست نیک |
|
|
آسمان نسبت به عرش آمد فرود |
|
ورنه بس عالیست سوی خاکتود |
|
|
من بگویم وصف تو تا ره برند |
|
پیش از آن کز فوت آن حسرت خورند |
|
|
نور حقی و به حق جذاب جان |
|
خلق در ظلمات وهماند و گمان |
|
|
شرط تعظیمست تا این نور خوش |
|
گردد این بیدیدگان را سرمهکش |
|
|
نور یابد مستعد تیزگوش |
|
کو نباشد عاشق ظلمت چو موش |
|
|
سستچشمانی که شب جولان کنند |
|
کی طواف مشعلهی ایمان کنند |
|
|
نکتههای مشکل باریک شد |
|
بند طبعی که ز دین تاریک شد |
|
|
تا بر آراید هنر را تار و پود |
|
چشم در خورشید نتواند گشود |
|
|
همچو نخلی برنیارد شاخها |
|
کرده موشانه زمین سوراخها |
|
|
چار وصفست این بشر را دلفشار |
|
چارمیخ عقل گشته این چهار |
|