| | | | | | |
|
آن یکی در وقت استنجا بگفت |
|
که مرا با بوی جنت دار جفت |
|
|
گفت شخصی خوب ورد آوردهای |
|
لیک سوراخ دعا گم کردهای |
|
|
این دعا چون ورد بینی بود چون |
|
ورد بینی را تو آوردی به کون |
|
|
رایحهٔ جنت ز بینی یافت حر |
|
رایحهٔ جنت کم آید از دبر |
|
|
ای تواضع برده پیش ابلهان |
|
وی تکبر برده تو پیش شهان |
|
|
آن تکبر بر خسان خوبست و چست |
|
هین مرو معکوس عکسش بند تست |
|
|
از پی سوراخ بینی رست گل |
|
بو وظیفهٔ بینی آمد ای عتل |
|
|
بوی گل بهر مشامست ای دلیر |
|
جای آن بو نیست این سوراخ زیر |
|
|
کی ازین جا بوی خلد آید ترا |
|
بو ز موضع جو اگر باید ترا |
|
|
همچنین حب الوطن باشد درست |
|
تو وطن بشناس ای خواجه نخست |
|
|
گفت آن ماهی زیرک ره کنم |
|
دل ز رای و مشورتشان بر کنم |
|
|
نیست وقت مشورت هین راه کن |
|
چون علی تو آه اندر چاه کن |
|
|
محرم آن آه کمیابست بس |
|
شب رو و پنهانروی کن چون عسس |
|
|
سوی دریا عزم کن زین آبگیر |
|
بحر جو و ترک این گرداب گیر |
|
|
سینه را پا ساخت میرفت آن حذور |
|
از مقام با خطر تا بحر نور |
|
|
همچو آهو کز پی او سگ بود |
|
میدود تا در تنش یک رگ بود |
|
|
خواب خرگوش و سگ اندر پی خطاست |
|
خواب خود در چشم ترسنده کجاست |
|
|
رفت آن ماهی ره دریا گرفت |
|
راه دور و پهنهٔ پهنا گرفت |
|
|
رنجها بسیار دید و عاقبت |
|
رفت آخر سوی امن و عافیت |
|
|
خویشتن افکند در دریای ژرف |
|
که نیابد حد آن را هیچ طرف |
|
|
پس چو صیادان بیاوردند دام |
|
نیمعاقل را از آن شد تلخ کام |
|
|
گفت اه من فوت کردم فرصه را |
|
چون نگشتم همره آن رهنما |
|
|
ناگهان رفت او ولیکن چونک رفت |
|
میببایستم شدن در پی بتفت |
|
|
بر گذشته حسرت آوردن خطاست |
|
باز ناید رفته یاد آن هباست |
|