| | | | | | |
| |
بود شیخی عالمی قطبی کریم |
|
اندر آن منزل که آیس شد ندیم |
|
| |
گفت من نومید پیش او روم |
|
ز آستان او براه اندر شوم |
|
| |
تا دعای او بود همراه من |
|
چونک نومیدم من از دلخواه من |
|
| |
رفت پیش شیخ با چشم پر آب |
|
اشک می‌بارید مانند سحاب |
|
| |
گفت شیخا وقت رحم و رقتست |
|
ناامیدم وقت لطف این ساعتست |
|
| |
گفت واگو کز چه نومیدیستت |
|
چیست مطلوب تو رو با چیستت |
|
| |
گفت شاهنشاه کردم اختیار |
|
از برای جستن یک شاخسار |
|
| |
که درختی هست نادر در جهات |
|
میوه‌ی او مایه‌ی آب حیات |
|
| |
سالها جستم ندیدم یک نشان |
|
جز که طنز و تسخر این سرخوشان |
|
| |
شیخ خندید و بگفتش ای سلیم |
|
این درخت علم باشد در علیم |
|
| |
بس بلند و بس شگرف و بس بسیط |
|
آب حیوانی ز دریای محیط |
|
| |
تو بصورت رفته‌ای ای بی‌خبر |
|
زان ز شاخ معنیی بی بار و بر |
|
| |
گه درختش نام شد گه آفتاب |
|
گاه بحرش نام گشت و گه سحاب |
|
| |
آن یکی کش صد هزار آثار خاست |
|
کمترین آثار او عمر بقاست |
|
| |
گرچه فردست او اثر دارد هزار |
|
آن یکی را نام شاید بی‌شمار |
|
| |
آن یکی شخصی ترا باشد پدر |
|
در حق شخصی دگر باشد پسر |
|
| |
در حق دیگر بود قهر و عدو |
|
در حق دیگر بود لطف و نکو |
|
| |
صد هزاران نام و او یک آدمی |
|
صاحب هر وصفش از وصفی عمی |
|
| |
هر که جوید نام گر صاحب ثقه‌ست |
|
همچو تو نومید و اندر تفرقه‌ست |
|
| |
تو چه بر چفسی برین نام درخت |
|
تا بمانی تلخ‌کام و شوربخت |
|
| |
در گذر از نام و بنگر در صفات |
|
تا صفاتت ره نماید سوی ذات |
|
| |
اختلاف خلق از نام اوفتاد |
|
چون بمعنی رفت آرام اوفتاد |
|
