| | | | | | |
|
برد خر را روبهک تا پیش شیر |
|
پارهپاره کردش آن شیر دلیر |
|
|
تشنه شد از کوشش آن سلطان دد |
|
رفت سوی چشمه تا آبی خورد |
|
|
روبهک خورد آن جگربند و دلش |
|
آن زمان چون فرصتی شد حاصلش |
|
|
شیر چون وا گشت از چشمه به خور |
|
جست در خر دل نه دل بد نه جگر |
|
|
گفت روبه را جگر کو دل چه شد |
|
که نباشد جانور را زین دو بد |
|
|
گفت گر بودی ورا دل یا جگر |
|
کی بدینجا آمدی بار دگر |
|
|
آن قیامت دیده بود و رستخیز |
|
وآن ز کوه افتادن و هول و گریز |
|
|
گر جگر بودی ورا یا دل بدی |
|
بار دیگر کی بر تو آمدی |
|
|
چون نباشد نور دل دل نیست آن |
|
چون نباشد روح جز گل نیست آن |
|
|
آن زجاجی کو ندارد نور جان |
|
بول و قارورهست قندیلش مخوان |
|
|
نور مصباحست داد ذوالجلال |
|
صنعت خلقست آن شیشه و سفال |
|
|
لاجرم در ظرف باشد اعتداد |
|
در لهبها نبود الا اتحاد |
|
|
نور شش قندیل چون آمیختند |
|
نیست اندر نورشان اعداد و چند |
|
|
آن جهود از ظرفها مشرک شدهست |
|
نور دید آن ممن و مدرک شدهست |
|
|
چون نظر بر ظرف افتد روح را |
|
پس دو بیند شیث را و نوح را |
|
|
جو که آبش هست جو خود آن بود |
|
آدمی آنست کو را جان بود |
|
|
این نه مردانند اینها صورتند |
|
مردهی نانند و کشتهی شهوتند |
|