| | | | | | |
| |
کن میان مجرمان حکم ای ایاز |
|
ای ایاز پاک با صد احتراز |
|
| |
گر دو صد بارت بجوشم در عمل |
|
در کف جوشت نیابم یک دغل |
|
| |
ز امتحان شرمنده خلقی بی‌شمار |
|
امتحانها از تو جمله شرمسار |
|
| |
بحر بی‌قعرست تنها علم نیست |
|
کوه و صد کوهست این خود حلم نیست |
|
| |
گفت من دانم عطای تست این |
|
ورنه من آن چارقم و آن پوستین |
|
| |
بهر آن پیغامبر این را شرح ساخت |
|
هر که خود بشناخت یزدان را شناخت |
|
| |
چارقت نطفه‌ست و خونت پوستین |
|
باقی ای خواجه عطای اوست این |
|
| |
بهر آن دادست تا جویی دگر |
|
تو مگو که نیستش جز این قدر |
|
| |
زان نماید چند سیب آن باغبان |
|
تا بدانی نخل و دخل بوستان |
|
| |
کف گندم زان دهد خریار را |
|
تا بداند گندم انبار را |
|
| |
نکته‌ای زان شرح گوید اوستاد |
|
تا شناسی علم او را مستزاد |
|
| |
ور بگویی خود همینش بود و بس |
|
دورت اندازد چنانک از ریش خس |
|
| |
ای ایاز اکنون بیا و داده ده |
|
داد نادر در جهان بنیاد نه |
|
| |
مجرمانت مستحق کشتن‌اند |
|
وز طمع بر عفو و حلمت می‌تنند |
|
| |
تا که رحمت غالب آید یا غضب |
|
آب کوثر غالب آید یا لهب |
|
| |
از پی مردم‌ربایی هر دو هست |
|
شاخ حلم و خشم از عهد الست |
|
| |
بهر این لفظ الست مستبین |
|
نفی و اثباتست در لفظی قرین |
|
| |
زانک استفهام اثباتیست این |
|
لیک در وی لفظ لیس شد قرین |
|
| |
ترک کن تا ماند این تقریر خام |
|
کاسه‌ی خاصان منه بر خوان عام |
|
| |
قهر و لطفی چون صبا و چون وبا |
|
آن یکی آهن‌ربا وین که‌ربا |
|
| |
می‌کشد حق راستان را تا رشد |
|
قسم باطل باطلان را می‌کشد |
|
| |
معده حلوایی بود حلوا کشد |
|
معده صفرایی بود سرکا کشد |
|
| |
فرش سوزان سردی از جالس برد |
|
فرش افسرده حرارت را خورد |
|
| |
دوست بینی از تو رحمت می‌جهد |
|
خصم بینی از تو سطوت می‌جهد |
|
| |
ای ایاز این کار را زوتر گزار |
|
زانک نوعی انتقامست انتظار |
|
