| | | | | | |
| |
مصطفی را هجر چون بفراختی |
|
خویش را از کوه می‌انداختی |
|
| |
تا بگفتی جبرئیلش هین مکن |
|
که ترا بس دولتست از امر کن |
|
| |
مصطفی ساکن شدی ز انداختن |
|
باز هجران آوریدی تاختن |
|
| |
باز خود را سرنگون از کوه او |
|
می‌فکندی از غم و اندوه او |
|
| |
باز خود پیدا شدی آن جبرئیل |
|
که مکن این ای تو شاه بی‌بدیل |
|
| |
هم‌چنین می‌بود تا کشف حجاب |
|
تا بیابید آن گهر را او ز جیب |
|
| |
بهر هر محنت چو خود را می‌کشند |
|
اصل محنتهاست این چونش کشند |
|
| |
از فدایی مردمان را حیرتیست |
|
هر یکی از ما فدای سیرتیست |
|
| |
ای خنک آنک فدا کردست تن |
|
بهر آن کارزد فدای آن شدن |
|
| |
هر یکی چونک فدایی فنیست |
|
کاندر آن ره صرف عمر و کشتنیست |
|
| |
کشتنی اندر غروبی یا شروق |
|
که نه شایق ماند آنگه نه مشوق |
|
| |
باری این مقبل فدای این فنست |
|
کاندرو صد زندگی در کشتنست |
|
| |
عاشق و معشوق و عشقش بر دوام |
|
در دو عالم بهرمند و نیک‌نام |
|
| |
یا کرامی ارحموا اهل الهوی |
|
شانهم ورد التوی بعد التوی |
|
| |
عفو کن ای میر بر سختی او |
|
در نگر در درد و بدبختی او |
|
| |
تا ز جرمت هم خدا عفوی کند |
|
زلتت را مغفرت در آکند |
|
| |
تو ز غفلت بس سبو بشکسته‌ای |
|
در امید عفو دل در بسته‌ای |
|
| |
عفو کن تا عفو یابی در جزا |
|
می‌شکافد مو قدر اندر سزا |
|
