| | | | | | |
| |
گاو آبی گوهر از بحر آورد |
|
بنهد اندر مرج و گردش می‌چرد |
|
| |
در شعاع نور گوهر گاو آب |
|
می‌چرد از سنبل و سوسن شتاب |
|
| |
زان فکنده‌ی گاو آبی عنبرست |
|
که غذااش نرگس و نیلوفرست |
|
| |
هرکه باشد قوت او نور جلال |
|
چون نزاید از لبش سحر حلال |
|
| |
هرکه چون زنبور وحیستش نفل |
|
چون نباشد خانه‌ی او پر عسل |
|
| |
می‌چرد در نور گوهر آن بقر |
|
ناگهان گردد ز گوهر دورتر |
|
| |
تاجری بر در نهد لجم سیاه |
|
تا شود تاریک مرج و سبزه‌گاه |
|
| |
پس گریزد مرد تاجر بر درخت |
|
گاوجویان مرد را با شاخ سخت |
|
| |
بیست بار آن گاو تازد گرد مرج |
|
تا کند آن خصم را در شاخ درج |
|
| |
چون ازو نومید گردد گاو نر |
|
آید آنجا که نهاده بد گهر |
|
| |
لجم بیند فوق در شاه‌وار |
|
پس ز طین بگریزد او ابلیس‌وار |
|
| |
کان بلیس از متن طین کور و کرست |
|
گاو کی داند که در گل گوهرست |
|
| |
اهبطوا افکند جان را در حضیض |
|
از نمازش کرد محروم این محیض |
|
| |
ای رفیقان زین مقیل و زان مقال |
|
اتقوا ان الهوی حیض الرجال |
|
| |
اهبطوا افکند جان را در بدن |
|
تا به گل پنهان بود در عدن |
|
| |
تاجرش داند ولیکن گاو نی |
|
اهل دل دانند و هر گل‌کاو نی |
|
| |
هر گلی که اندر دل او گوهریست |
|
گوهرش غماز طین دیگریست |
|
| |
وان گلی کز رش حق نوری نیافت |
|
صحبت گلهای پر در بر نتافت |
|
| |
این سخن پایان ندارد موش ما |
|
هست بر لبهای جو بر گوش ما |
|
