| | | | | | |
|
دید در خواب او شبی و خواب کو |
|
واقعهی بیخواب صوفیراست خو |
|
|
هاتفی گفتش کای دیده تعب |
|
رقعهای در مشق وراقان طلب |
|
|
خفیه زان وراق کت همسایه است |
|
سوی کاغذپارههاش آور تو دست |
|
|
رقعهای شکلش چنین رنگش چنین |
|
بس بخوان آن را به خلوت ای حزین |
|
|
چون بدزدی آن ز وراق ای پسر |
|
پس برون رو ز انبهی و شور و شر |
|
|
تو بخوان آن را به خود در خلوتی |
|
هین مجو در خواندن آن شرکتی |
|
|
ور شود آن فاش هم غمگین مشو |
|
که نیابد غیر تو زان نیم جو |
|
|
ور کشد آن دیر هان زنهار تو |
|
ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا |
|
|
این بگفت و دست خود آن مژدهور |
|
بر دل او زد که رو زحمت ببر |
|
|
چون به خویش آمد ز غیبت آن جوان |
|
مینگنجید از فرح اندر جهان |
|
|
زهرهی او بر دریدی از قلق |
|
گر نبودی رفق و حفظ و لطف حق |
|
|
یک فرح آن کز پس شصد حجاب |
|
گوش او بشنید از حضرت جواب |
|
|
از حجب چون حس سمعش در گذشت |
|
شد سرافراز و ز گردون بر گذشت |
|
|
که بود کان حس چشمش ز اعتبار |
|
زان حجاب غیب هم یابد گذار |
|
|
چون گذاره شد حواسش از حجاب |
|
پس پیاپی گرددش دید و خطاب |
|
|
جانب دکان وراق آمد او |
|
دست میبرد او به مشقش سو به سو |
|
|
پیش چشمش آمد آن مکتوب زود |
|
با علاماتی که هاتف گفته بود |
|
|
در بغل زد گفت خواجه خیر باد |
|
این زمان وا میرسم ای اوستاد |
|
|
رفت کنج خلوتی و آن را بخواند |
|
وز تحیر واله و حیران بماند |
|
|
که بدین سان گنجنامهی بیبها |
|
چون فتاده ماند اندر مشقها |
|
|
باز اندر خاطرش این فکر جست |
|
کز پی هر چیز یزدان حافظست |
|
|
کی گذارد حافظ اندر اکتناف |
|
که کسی چیزی رباید از گزاف |
|
|
گر بیابان پر شود زر و نقود |
|
بی رضای حق جوی نتوان ربود |
|
|
ور بخوانی صد صحف بی سکتهای |
|
بی قدر یادت نماند نکتهای |
|
|
ور کنی خدمت نخوانی یک کتاب |
|
علمهای نادره یابی ز جیب |
|
|
شد ز جیب آن کف موسی ضو فشان |
|
کان فزون آمد ز ماه آسمان |
|
|
کانک میجستی ز چرخ با نهیب |
|
سر بر آوردستت ای موسی ز جیب |
|
|
تا بدانی که آسمانهای سمی |
|
هست عکس مدرکات آدمی |
|
|
نی که اول دست برد آن مجید |
|
از دو عالم پیشتر عقل آفرید |
|
|
این سخن پیدا و پنهانست بس |
|
که نباشد محرم عنقا مگس |
|
|
باز سوی قصه باز آ ای پسر |
|
قصهی گنج و فقیر آور به سر |
|