| | | | | | |
|
رحمة الله علیه گفته است |
|
ذکر شه محمود غازی سفته است |
|
|
کز غزای هند پیش آن همام |
|
در غنیمت اوفتادش یک غلام |
|
|
پس خلیفهش کرد و بر تختش نشاند |
|
بر سپه بگزیدش و فرزند خواند |
|
|
طول و عرض و وصف قصه تو به تو |
|
در کلام آن بزرگ دین بجو |
|
|
حاصل آن کودک برین تخت نضار |
|
شسته پهلوی قباد شهریار |
|
|
گریه کردی اشک میراندی بسوز |
|
گفت شه او را کای پیروز روز |
|
|
از چه گریی دولتت شد ناگوار |
|
فوق املاکی قرین شهریار |
|
|
تو برین تخت و وزیران و سپاه |
|
پیش تختت صف زده چون نجم و ماه |
|
|
گفت کودک گریهام زانست زار |
|
که مرا مادر در آن شهر و دیار |
|
|
از توم تهدید کردی هر زمان |
|
بینمت در دست محمود ارسلان |
|
|
پس پدر مر مادرم را در جواب |
|
جنگ کردی کین چه خشمست و عذاب |
|
|
مینیابی هیچ نفرینی دگر |
|
زین چنین نفرین مهلک سهلتر |
|
|
سخت بیرحمی و بس سنگیندلی |
|
که به صد شمشیر او را قاتلی |
|
|
من ز گفت هر دو حیران گشتمی |
|
در دل افتادی مرا بیم و غمی |
|
|
تا چه دوزخخوست محمود ای عجب |
|
که مثل گشتست در ویل و کرب |
|
|
من همیلرزیدمی از بیم تو |
|
غافل از اکرام و از تعظیم تو |
|
|
مادرم کو تا ببیند این زمان |
|
مر مرا بر تخت ای شاه جهان |
|
|
فقر آن محمود تست ای بیسعت |
|
طبع ازو دایم همی ترساندت |
|
|
گر بدانی رحم این محمود راد |
|
خوش بگویی عاقبت محمود باد |
|
|
فقر آن محمود تست ای بیمدل |
|
کم شنو زین مادر طبع مضل |
|
|
چون شکار فقر کردی تو یقین |
|
همچوکودک اشک باری یوم دین |
|
|
گرچه اندر پرورش تن مادرست |
|
لیک از صد دشمنت دشمنترست |
|
|
تن چو شد بیمار داروجوت کرد |
|
ور قوی شد مر ترا طاغوت کرد |
|
|
چون زره دان این تن پر حیف را |
|
نی شتا را شاید و نه صیف را |
|
|
یار بد نیکوست بهر صبر را |
|
که گشاید صبر کردن صدر را |
|
|
صبر مه با شب منور داردش |
|
صبر گل با خار اذفر داردش |
|
|
صبر شیر اندر میان فرث و خون |
|
کرده او را ناعش ابن اللبون |
|
|
صبر جملهی انبیا با منکران |
|
کردشان خاص حق و صاحبقران |
|
|
هر که را بینی یکی جامه درست |
|
دانک او آن را به صبر و کسب جست |
|
|
هرکه را دیدی برهنه و بینوا |
|
هست بر بیصبری او آن گوا |
|
|
هرکه مستوحش بود پر غصه جان |
|
کرده باشد با دغایی اقتران |
|
|
صبر اگر کردی و الف با وفا |
|
ار فراق او نخوردی این قفا |
|
|
خوی با حق نساختی چون انگبین |
|
با لبن که لا احب الافلین |
|
|
لاجرم تنها نماندی همچنان |
|
که آتشی مانده به راه از کاروان |
|
|
چون ز بیصبری قرین غیر شد |
|
در فراقش پر غم و بیخیر شد |
|
|
صحبتت چون هست زر دهدهی |
|
پیش خاین چون امانت مینهی |
|
|
خوی با او کن که امانتهای تو |
|
آمن آید از افول و از عتو |
|
|
خوی با او کن که خو را آفرید |
|
خویهای انبیا را پرورید |
|
|
برهای بدهی رمه بازت دهد |
|
پرورندهی هر صفت خود رب بود |
|
|
بره پیش گرگ امانت مینهی |
|
گرگ و یوسف را مفرما همرهی |
|
|
گرگ اگر با تو نماید روبهی |
|
هین مکن باور که ناید زو بهی |
|
|
جاهل ار با تو نماید همدلی |
|
عاقبت زحمت زند از جاهلی |
|
|
او دو آلت دارد و خنثی بود |
|
فعل هر دو بیگمان پیدا شود |
|
|
او ذکر را از زنان پنهان کند |
|
تا که خود را خواهر ایشان کند |
|
|
شله از مردان به کف پنهان کند |
|
تا که خود را جنس آن مردان کند |
|
|
گفت یزدان زان کس مکتوم او |
|
شلهای سازیم بر خرطوم او |
|
|
تا که بینایان ما زان ذو دلال |
|
در نیایند از فن او در جوال |
|
|
حاصل آنک از هر ذکر ناید نری |
|
هین ز جاهل ترس اگر دانشوری |
|
|
دوستی جاهل شیرینسخن |
|
کم شنو کان هست چون سم کهن |
|
|
جان مادر چشم روشن گویدت |
|
جز غم و حسرت از آن نفزویدت |
|
|
مر پدر را گوید آن مادر جهار |
|
که ز مکتب بچهام شد بس نزار |
|
|
از زن دیگر گرش آوردیی |
|
بر وی این جور و جفا کم کردیی |
|
|
از جز تو گر بدی این بچهام |
|
این فشار آن زن بگفتی نیز هم |
|
|
هین بجه زن مادر و تیبای او |
|
سیلی بابا به از حلوای او |
|
|
هست مادر نفس و بابا عقل راد |
|
اولش تنگی و آخر صد گشاد |
|
|
ای دهندهی عقلها فریاد رس |
|
تا نخواهی تو نخواهد هیچ کس |
|
|
هم طلب از تست و هم آن نیکوی |
|
ما کییم اول توی آخر توی |
|
|
هم بگو تو هم تو بشنو هم تو باش |
|
ما همه لاشیم با چندین تراش |
|
|
زین حواله رغبت افزا در سجود |
|
کاهلی جبر مفرست و خمود |
|
|
جبر باشد پر و بال کاملان |
|
جبر هم زندان و بند کاهلان |
|
|
همچو آب نیل دان این جبر را |
|
آب ممن را و خون مر گبر را |
|
|
بال بازان را سوی سلطان برد |
|
بال زاغان را به گورستان برد |
|
|
باز گرد اکنون تو در شرح عدم |
|
که چو پازهرست و پنداریش سم |
|
|
همچو هندوبچه هین ای خواجهتاش |
|
رو ز محمود عدم ترسان مباش |
|
|
از وجودی ترس که اکنون در ویی |
|
آن خیالت لاشی و تو لا شیی |
|
|
لاشیی بر لاشیی عاشق شدست |
|
هیچ نی مر هیچ نی را ره زدست |
|
|
چون برون شد این خیالات از میان |
|
گشت نامعقول تو بر تو عیان |
|