| | | | | | |
|
بود عبدالغوث همجنس پری |
|
چون پری نه سال در پنهانپری |
|
|
شد زنش را نسل از شوی دگر |
|
وآن یتیمانش ز مرگش در سمر |
|
|
که مرورا گرگ زد یا رهزنی |
|
یا فتاد اندر چهی یا مکمنی |
|
|
جمله فرزندانش در اشغال مست |
|
خود نگفتندی که بابایی بدست |
|
|
بعد نه سال آمد او هم عاریه |
|
گشت پیدا باز شد متواریه |
|
|
یک مهی مهمان فرزندان خویش |
|
بود و زان پس کس ندیدش رنگ بیش |
|
|
برد هم جنسی پریانش چنان |
|
که رباید روح را زخم سنان |
|
|
چون بهشتی جنس جنت آمدست |
|
هم ز جنسیت شود یزدانپرست |
|
|
نه نبی فرمود جود و محمده |
|
شاخ جنت دان به دنیا آمده |
|
|
مهرها را جمله جنس مهر خوان |
|
قهرها را جمله جنس قهر دان |
|
|
لاابالی لا ابالی آورد |
|
زانک جنس هم بوند اندر خرد |
|
|
بود جنسیت در ادریس از نجوم |
|
هشت سال او با زحل بد در قدوم |
|
|
در مشارق در مغارب یار او |
|
همحدیث و محرم آثار او |
|
|
بعد غیبت چونک آورد او قدوم |
|
در زمین میگفت او درس نجوم |
|
|
پیش او استارگان خوش صف زده |
|
اختران در درس او حاضر شده |
|
|
آنچنان که خلق آواز نجوم |
|
میشنیدند از خصوص و از عموم |
|
|
جذب جنسیت کشیده تا زمین |
|
اختران را پیش او کرده مبین |
|
|
هر یکی نام خود و احوال خود |
|
باز گفته پیش او شرح رصد |
|
|
چیست جنسیت یکی نوع نظر |
|
که بدان یابند ره در همدگر |
|
|
آن نظر که کرد حق در وی نهان |
|
چون نهد در تو تو گردی جنس آن |
|
|
هر طرف چه میکشد تن را نظر |
|
بیخبر را کی کشاند با خبر |
|
|
چونک اندر مرد خوی زن نهد |
|
او مخنث گردد و گان میدهد |
|
|
چون نهد در زن خدا خوی نری |
|
طالب زن گردد آن زن سعتری |
|
|
چون نهد در تو صفات جبرئیل |
|
همچو فرخی بر هواجویی سبیل |
|
|
منتظر بنهاده دیده در هوا |
|
از زمین بیگانه عاشق بر سما |
|
|
چون نهد در تو صفتهای خری |
|
صد پرت گر هست بر آخر پری |
|
|
از پی صورت نیامد موش خوار |
|
از خبیثی شد زبون موشخوار |
|
|
طعمهجوی و خاین و ظلمتپرست |
|
از پنیر و فستق و دوشاب مست |
|
|
باز اشهب را چو باشد خوی موش |
|
ننگ موشان باشد و عار وحوش |
|
|
خوی آن هاروت و ماروت ای پسر |
|
چون بگشت و دادشان خوی بشر |
|
|
در فتادند از لنحن الصافون |
|
در چه بابل ببسته سرنگون |
|
|
لوح محفوظ از نظرشان دور شد |
|
لوح ایشان ساحر و مسحور شد |
|
|
پر همان و سر همان هیکل همان |
|
موسیی بر عرش و فرعونی مهان |
|
|
در پی خو باش و با خوشخو نشین |
|
خوپذیری روغن گل را ببین |
|
|
خاک گور از مرد هم یابد شرف |
|
تا نهد بر گور او دل روی و کف |
|
|
خاک از همسایگی جسم پاک |
|
چون مشرف آمد و اقبالناک |
|
|
پس تو هم الجار ثم الدار گو |
|
گر دلی داری برو دلدار جو |
|
|
خاک او همسیرت جان میشود |
|
سرمهی چشم عزیزان میشود |
|
|
ای بسا در گور خفته خاکوار |
|
به ز صد احیا به نفع و انتشار |
|
|
سایه برده او و خاکش سایهمند |
|
صد هزاران زنده در سایهی ویند |
|