| | | | | | |
|
گفت کای یار عزیز مهرکار |
|
من ندارم بیرخت یکدم قرار |
|
|
روز نور و مکسب و تابم توی |
|
شب قرار و سلوت و خوابم توی |
|
|
از مروت باشد ار شادم کنی |
|
وقت و بیوقت از کرم یادم کنی |
|
|
در شبانروزی وظیفهی چاشتگاه |
|
راتبه کردی وصال ای نیکخواه |
|
|
من بدین یکبار قانع نیستم |
|
در هوایت طرفه انسانیستم |
|
|
پانصد استسقاستم اندر جگر |
|
با هر استسقا قرین جوع البقر |
|
|
بینیازی از غم من ای امیر |
|
ده زکات جاه و بنگر در فقیر |
|
|
این فقیر بیادب نا درخورست |
|
لیک لطف عام تو زان برترست |
|
|
مینجوید لطف عام تو سند |
|
آفتابی بر حدثها میزند |
|
|
نور او را زان زیانی نابده |
|
وان حدث از خشکیی هیزم شده |
|
|
تا حدث در گلخنی شد نور یافت |
|
در در و دیوار حمامی بتافت |
|
|
بود آلایش شد آرایش کنون |
|
چون برو بر خواند خورشید آن فسون |
|
|
شمس هم معدهی زمین را گرم کرد |
|
تا زمین باقی حدثها را بخورد |
|
|
جزو خاکی گشت و رست از وی نبات |
|
هکذا یمحو الاله السیات |
|
|
با حدث که بترینست این کند |
|
کش نبات و نرگس و نسرین کند |
|
|
تا به نسرین مناسک در وفا |
|
حق چه بخشد در جزا و در عطا |
|
|
چون خبیثان را چنین خلعت دهد |
|
طیبین را تا چه بخشد در رصد |
|
|
آن دهد حقشان که لا عین رات |
|
که نگنجد در زبان و در لغت |
|
|
ما کییم این را بیا ای یار من |
|
روز من روشن کن از خلق حسن |
|
|
منگر اندر زشتی و مکروهیم |
|
که ز پر زهری چو مار کوهیم |
|
|
ای که من زشت و خصالم جمله زشت |
|
چون شوم گل چون مرا او خار کشت |
|
|
نوبهار حسن گل ده خار را |
|
زینت طاووس ده این مار را |
|
|
در کمال زشتیم من منتهی |
|
لطف تو در فضل و در فن منتهی |
|
|
حاجت این منتهی زان منتهی |
|
تو بر آر ای حسرت سرو سهی |
|
|
چون بمیرم فضل تو خواهد گریست |
|
از کرم گرچه ز حاجت او بریست |
|
|
بر سر گورم بسی خواهد نشست |
|
خواهد از چشم لطیفش اشک جست |
|
|
نوحه خواهد کرد بر محرومیم |
|
چشم خواهد بست از مظلومیم |
|
|
اندکی زان لطفها اکنون بکن |
|
حلقهای در گوش من کن زان سخن |
|
|
آنک خواهی گفت تو با خاک من |
|
برفشان بر مدرک غمناک من |
|