| | | | | | |
| |
دل بدو دادند ترسایان تمام |
|
خود چه باشد قوت تقلید عام |
|
| |
در درون سینه مهرش کاشتند |
|
نایب عیسیش می‌پنداشتند |
|
| |
او بسر دجال یک چشم لعین |
|
ای خدا فریاد رس نعم المعین |
|
| |
صد هزاران دام و دانه‌ست ای خدا |
|
ما چو مرغان حریص بی‌نوا |
|
| |
دم بدم ما بستهٔ دام نویم |
|
هر یکی گر باز و سیمرغی شویم |
|
| |
می‌رهانی هر دمی ما را و باز |
|
سوی دامی می‌رویم ای بی‌نیاز |
|
| |
ما درین انبار گندم می‌کنیم |
|
گندم جمع آمده گم می‌کنیم |
|
| |
می‌نیندیشیم آخر ما بهوش |
|
کین خلل در گندمست از مکر موش |
|
| |
موش تا انبار ما حفره زدست |
|
و از فنش انبار ما ویران شدست |
|
| |
اول ای جان دفع شر موش کن |
|
وانگهان در جمع گندم جوش کن |
|
| |
بشنو از اخبار آن صدر الصدور |
|
لا صلوة تم الا بالحضور |
|
| |
گر نه موشی دزد در انبار ماست |
|
گندم اعمال چل ساله کجاست |
|
| |
ریزه‌ریزه صدق هر روزه چرا |
|
جمع می‌ناید درین انبار ما |
|
| |
بس ستارهٔ آتش از آهن جهید |
|
وان دل سوزیده پذرفت و کشید |
|
| |
لیک در ظلمت یکی دزدی نهان |
|
می‌نهد انگشت بر استارگان |
|
| |
می‌کشد استارگان را یک به یک |
|
تا که نفروزد چراغی از فلک |
|
| |
گر هزاران دام باشد در قدم |
|
چون تو با مایی نباشد هیچ غم |
|
| |
چون عنایاتت بود با ما مقیم |
|
کی بود بیمی از آن دزد لیم |
|
| |
هر شبی از دام تن ارواح را |
|
می‌رهانی می‌کنی الواح را |
|
| |
می‌رهند ارواح هر شب زین قفس |
|
فارغان نه حاکم و محکوم کس |
|
| |
شب ز زندان بی‌خبر زندانیان |
|
شب ز دولت بی‌خبر سلطانیان |
|
| |
نه غم و اندیشهٔ سود و زیان |
|
نه خیال این فلان و آن فلان |
|
| |
حال عارف این بود بی‌خواب هم |
|
گفت ایزد هم رقود زین مرم |
|
| |
خفته از احوال دنیا روز و شب |
|
چون قلم در پنجهٔ تقلیب رب |
|
| |
آنک او پنجه نبیند در رقم |
|
فعل پندارد بجنبش از قلم |
|
| |
شمه‌ای زین حال عارف وا نمود |
|
عقل را هم خواب حسی در ربود |
|
| |
رفته در صحرای بی‌چون جانشان |
|
روحشان آسوده و ابدانشان |
|
| |
وز صفیری باز دام اندر کشی |
|
جمله را در داد و در داور کشی |
|
| |
چونک نور صبحدم سر بر زند |
|
کرکس زرین گردون پر زند |
|
| |
فالق الاصباح اسرافیل‌وار |
|
جمله را در صورت آرد زان دیار |
|
| |
روحهای منبسط را تن کند |
|
هر تنی را باز آبستن کند |
|
| |
اسپ جانها را کند عاری ز زین |
|
سر النوم اخ الموتست این |
|
| |
لیک بهر آنک روز آیند باز |
|
بر نهد بر پایشان بند دراز |
|
| |
تا که روزش واکشد زان مرغزار |
|
وز چراگاه آردش در زیر بار |
|
| |
کاش چون اصحاب کهف این روح را |
|
حفظ کردی یا چو کشتی نوح را |
|
| |
تا ازین طوفان بیداری و هوش |
|
وا رهیدی این ضمیر و چشم و گوش |
|
| |
ای بسی اصحاب کهف اندر جهان |
|
پهلوی تو پیش تو هست این زمان |
|
| |
یار با او غار با او در سرود |
|
مهر بر چشمست و بر گوشت چه سود |
|
