| | | | | | |
| |
حاش لله ایش شاء الله کان |
|
حاکم آمد در مکان و لامکان |
|
| |
هیچ کس در ملک او بی‌امر او |
|
در نیفزاید سر یک تای مو |
|
| |
ملک ملک اوست فرمان آن او |
|
کمترین سگ بر در آن شیطان او |
|
| |
ترکمان را گر سگی باشد به در |
|
بر درش بنهاده باشد رو و سر |
|
| |
کودکان خانه دمش می‌کشند |
|
باشد اندر دست طفلان خوارمند |
|
| |
باز اگر بیگانه‌ای معبر کند |
|
حمله بر وی هم‌چو شیر نر کند |
|
| |
که اشداء علی الکفار شد |
|
با ولی گل با عدو چون خار شد |
|
| |
ز آب تتماجی که دادش ترکمان |
|
آنچنان وافی شدست و پاسبان |
|
| |
پس سگ شیطان که حق هستش کند |
|
اندرو صد فکرت و حیلت تند |
|
| |
آب روها را غذای او کند |
|
تا برد او آب روی نیک و بد |
|
| |
این تتماجست آب روی عام |
|
که سگ شیطان از آن یابد طعام |
|
| |
بر در خرگاه قدرت جان او |
|
چون نباشد حکم را قربان بگو |
|
| |
گله گله از مرید و از مرید |
|
چون سگ باسط ذراعی بالوصید |
|
| |
بر در کهف الوهیت چو سگ |
|
ذره ذره امرجو بر جسته رگ |
|
| |
ای سگ دیو امتحان می‌کن که تا |
|
چون درین ره می‌نهند این خلق پا |
|
| |
حمله می‌کن منع می‌کن می‌نگر |
|
تا که باشد ماده اندر صدق و نر |
|
| |
پس اعوذ از بهر چه باشد چو سگ |
|
گشته باشد از ترفع تیزتگ |
|
| |
این اعوذ آنست کای ترک خطا |
|
بانگ بر زن بر سگت ره بر گشا |
|
| |
تا بیایم بر در خرگاه تو |
|
حاجتی خواهم ز جود و جاه تو |
|
| |
چونک ترک از سطوت سگ عاجزست |
|
این اعوذ و این فغان ناجایزست |
|
| |
ترک هم گوید اعوذ از سگ که من |
|
هم ز سگ در مانده‌ام اندر وطن |
|
| |
تو نمی‌یاری برین در آمدن |
|
من نمی‌آرم ز در بیرون شدن |
|
| |
خاک اکنون بر سر ترک و قنق |
|
که یکی سگ هر دو را بندد عنق |
|
| |
حاش لله ترک بانگی بر زند |
|
سگ چه باشد شیر نر خون قی کند |
|
| |
ای که خود را شیر یزدان خوانده‌ای |
|
سالها شد با سگی در مانده‌ای |
|
| |
چون کند این سگ برای تو شکار |
|
چون شکار سگ شدستی آشکار |
|
