| | | | | | |
| |
آن‌چنان که کاروانی می‌رسید |
|
در دهی آمد دری را باز دید |
|
| |
آن یکی گفت اندرین برد العجوز |
|
تا بیندازیم اینجا چند روز |
|
| |
بانگ آمد نه بینداز از برون |
|
وانگهانی اندر آ تو اندرون |
|
| |
هم برون افکن هر آنچ افکندنیست |
|
در میا با آن کای ن مجلس سنیست |
|
| |
بد هلال استاددل جان‌روشنی |
|
سایس و بنده‌ی امیری ممنی |
|
| |
سایسی کردی در آخر آن غلام |
|
لیک سلطان سلاطین بنده نام |
|
| |
آن امیر از حال بنده بی‌خبر |
|
که نبودش جز بلیسانه نظر |
|
| |
آب و گل می‌دید و در وی گنج نه |
|
پنج و شش می‌دید و اصل پنج نه |
|
| |
رنگ طین پیدا و نور دین نهان |
|
هر پیمبر این چنین بد در جهان |
|
| |
آن مناره دید و در وی مرغ نی |
|
بر مناره شاه‌بازی پر فنی |
|
| |
وان دوم می‌دید مرغی پرزنی |
|
لیک موی اندر دهان مرغ نی |
|
| |
وانک او ینظر به نور الله بود |
|
هم ز مرغ و هم ز مو آگاه بود |
|
| |
گفت آخر چشم سوی موی نه |
|
تا نبینی مو بنگشاید گره |
|
| |
آن یکی گل دید نقشین دو وحل |
|
وآن دگر گل دید پر علم و عمل |
|
| |
تن مناره علم و طاعت هم‌چو مرغ |
|
خواه سیصد مرغ‌گیر و یا دو مرغ |
|
| |
مرد اوسط مرغ‌بینست او و بس |
|
غیر مرغی می‌نبیند پیش و پس |
|
| |
موی آن نور نیست پنهان آن مرغ |
|
هیچ عاریت نباشد کار او |
|
| |
علم او از جان او جوشد مدام |
|
پیش او نه مستعار آمد نه وام |
|
