| | | | | | |
|
سوی جامع میشد آن یک شهریار |
|
خلق را میزد نقیب و چوبدار |
|
|
آن یکی را سر شکستی چوبزن |
|
و آن دگر را بر دریدی پیرهن |
|
|
در میانه بیدلی ده چوب خورد |
|
بیگناهی که برو از راه برد |
|
|
خون چکان رو کرد با شاه و بگفت |
|
ظلم ظاهر بین چه پرسی از نهفت |
|
|
خیر تو این است جامع میروی |
|
تا چه باشد شر و وزرت ای غوی |
|
|
یک سلامی نشنود پیر از خسی |
|
تا نپیچد عاقبت از وی بسی |
|
|
گرگ دریابد ولی را به بود |
|
زانک دریابد ولی را نفس بد |
|
|
زانک گرگ ارچه که بس استمگریست |
|
لیکش آن فرهنگ و کید و مکر نیست |
|
|
ورنه کی اندر فتادی او به دام |
|
مکر اندر آدمی باشد تمام |
|
|
گفت قج با گاو و اشتر ای رفاق |
|
چون چنین افتاد ما را اتفاق |
|
|
هر یکی تاریخ عمر ابدا کنید |
|
پیرتر اولیست باقی تن زنید |
|
|
گفت قج مرج من اندر آن عهود |
|
با قج قربان اسمعیل بود |
|
|
گاو گفتا بودهام من سالخورد |
|
جفت آن گاوی کش آدم جفت کرد |
|
|
جفت آن گاوم که آدم جد خلق |
|
در زراعت بر زمین میکرد فلق |
|
|
چون شنید از گاو و قج اشتر شگفت |
|
سر فرود آورد و آن را برگرفت |
|
|
در هوا بر داشت آن بند قصیل |
|
اشتر بختی سبک بیقال و قیل |
|
|
که مرا خود حاجت تاریخ نیست |
|
کین چنین جسمی و عالی گردنیست |
|
|
خود همه کس داند ای جان پدر |
|
که نباشم از شما من خردتر |
|
|
داند این را هرکه ز اصحاب نهاست |
|
که نهاد من فزونتر از شماست |
|
|
جملگان دانند کین چرخ بلند |
|
هست صد چندان که این خاک نژند |
|
|
کو گشاد رقعههای آسمان |
|
کو نهاد بقعههای خاکدان |
|