| | | | | | |
| |
قول بنده ایش شاء الله کان |
|
بهر آن نبود که تنبل کن در آن |
|
| |
بلک تحریضست بر اخلاص و جد |
|
که در آن خدمت فزون شو مستعد |
|
| |
گر بگویند آنچ می‌خواهی تو راد |
|
کار کار تست برحسب مراد |
|
| |
آنگهان تنبل کنی جایز بود |
|
کانچ خواهی و آنچ گویی آن شود |
|
| |
چون بگویند ایش شاء الله کان |
|
حکم حکم اوست مطلق جاودان |
|
| |
پس چرا صد مرده اندر ورد او |
|
بر نگردی بندگانه گرد او |
|
| |
گر بگویند آنچ می‌خواهد وزیر |
|
خواست آن اوست اندر دار و گیر |
|
| |
گرد او گردان شوی صد مرده زود |
|
تا بریزد بر سرت احسان و جود |
|
| |
یا گریزی از وزیر و قصر او |
|
این نباشد جست و جوی نصر او |
|
| |
بازگونه زین سخن کاهل شدی |
|
منعکس ادراک و خاطر آمدی |
|
| |
امر امر آن فلان خواجه‌ست هین |
|
چیست یعنی با جز او کمتر نشین |
|
| |
گرد خواجه گرد چون امر آن اوست |
|
کو کشد دشمن رهاند جان دوست |
|
| |
هرچه او خواهد همان یابی یقین |
|
یاوه کم رو خدمت او برگزین |
|
| |
نی چو حاکم اوست گرد او مگرد |
|
تا شوی نامه سیاه و روی زود |
|
| |
حق بود تاویل که آن گرمت کند |
|
پر امید و چست و با شرمت کند |
|
| |
ور کند سستت حقیقت این بدان |
|
هست تبدیل و نه تاویلست آن |
|
| |
این برای گرم کردن آمدست |
|
تا بگیرد ناامیدان را دو دست |
|
| |
معنی قرآن ز قرآن پرس و بس |
|
وز کسی که آتش زدست اندر هوس |
|
| |
پیش قرآن گشت قربانی و پست |
|
تا که عین روح او قرآن شدست |
|
| |
روغنی کو شد فدای گل به کل |
|
خواه روغن بوی کن خواهی تو گل |
|
