| | | | | | |
|
جوحی هر سالی ز درویشی به فن |
|
رو بزن کردی کای دلخواه زن |
|
|
چون سلاحت هست رو صیدی بگیر |
|
تا بدوشانیم از صید تو شیر |
|
|
قوس ابرو تیر غمزه دام کید |
|
بهر چه دادت خدا از بهر صید |
|
|
رو پی مرغی شگرفی دام نه |
|
دانه بنما لیک در خوردش مده |
|
|
کام بنما و کن او را تلخکام |
|
کی خورد دانه چو شد در حبس دام |
|
|
شد زن او نزد قاضی در گله |
|
که مرا افغان ز شوی دهدله |
|
|
قصه کوته کن که قاضی شد شکار |
|
از مقال و از جمال آن نگار |
|
|
گفت اندر محکمهست این غلغله |
|
من نتوانم فهم کردن این گله |
|
|
گر به خلوت آیی ای سرو سهی |
|
از ستمکاری شو شرحم دهی |
|
|
گفت خانهی تو ز هر نیک و بدی |
|
باشد از بهر گله آمد شدی |
|
|
خانهی سر جمله پر سودا بود |
|
صدر پر وسواس و پر غوغا بود |
|
|
باقی اعضا ز فکر آسودهاند |
|
وآن صدور از صادران فرسودهاند |
|
|
در خزان و باد خوف حق گریز |
|
آن شقایقهای پارین را بریز |
|
|
این شقایق منع نو اشکوفههاست |
|
که درخت دل برای آن نماست |
|
|
خویش را در خواب کن زین افتکار |
|
سر ز زیر خواب در یقظت بر آر |
|
|
همچو آن اصحاب کهف ای خواجه زود |
|
رو به ایقاظا که تحسبهم رقود |
|
|
گفت قاضی ای صنم معمول چیست |
|
گفت خانهی این کنیزک بس تهیست |
|
|
خصم در ده رفت و حارس نیز نیست |
|
بهر خلوت سخت نیکو مسکنیست |
|
|
امشب ار امکان بود آنجا بیا |
|
کار شب بی سمعه است و بیریا |
|
|
جمله جاسوسان ز خمر خواب مست |
|
زنگی شب جمله را گردن زدست |
|
|
خواند بر قاضی فسونهای عجب |
|
آن شکرلب وانگهانی از چه لب |
|
|
چند با آدم بلیس افسانه کرد |
|
چون حوا گفتش بخور آنگاه خورد |
|
|
اولین خون در جهان ظلم و داد |
|
از کف قابیل بهر زن فتاد |
|
|
نوح چون بر تابه بریان ساختی |
|
واهله بر تابه سنگ انداختی |
|
|
مکر زن بر کار او چیره شدی |
|
آب صاف وعظ او تیره شدی |
|
|
قوم را پیغام کردی از نهان |
|
که نگه دارید دین زین گمرهان |
|