| | | | | | |
|
ای دهندهی قوت و تمکین و ثبات |
|
خلق را زین بیثباتی ده نجات |
|
|
اندر آن کاری که ثابت بودنیست |
|
قایمی ده نفس را که منثنیست |
|
|
صبرشان بخش و کفهی میزان گران |
|
وا رهانشان از فن صورتگران |
|
|
وز حسودی بازشان خر ای کریم |
|
تا نباشند از حسد دیو رجیم |
|
|
در نعیم فانی مال و جسد |
|
چون همیسوزند عامه از حسد |
|
|
پادشاهان بین که لشکر میکشند |
|
از حسد خویشان خود را میکشند |
|
|
عاشقان لعبتان پر قذر |
|
کرده قصد خون و جان همدگر |
|
|
ویس و رامین خسرو و شیرین بخوان |
|
که چه کردند از حسد آن ابلهان |
|
|
که فنا شد عاشق و معشوق نیز |
|
هم نه چیزند و هواشان هم نه چیز |
|
|
پاک الهی که عدم بر هم زند |
|
مر عدم را بر عدم عاشق کند |
|
|
در دل نهدل حسدها سر کند |
|
نیست را هست این چنین مضطر کند |
|
|
این زنانی کز همه مشفقتراند |
|
از حسد دو ضره خود را میخورند |
|
|
تا که مردانی که خود سنگیندلند |
|
از حسد تا در کدامین منزلند |
|
|
گر نکردی شرع افسونی لطیف |
|
بر دریدی هر کسی جسم حریف |
|
|
شرع بهر دفع شر رایی زند |
|
دیو را در شیشهی حجت کند |
|
|
از گواه و از یمین و از نکول |
|
تا به شیشه در رود دیو فضول |
|
|
مثل میزانی که خشنودی دو ضد |
|
جمع میآید یقین در هزل و جد |
|
|
شرع چون کیله و ترازو دان یقین |
|
که بدو خصمان رهند از جنگ و کین |
|
|
گر ترازو نبود آن خصم از جدال |
|
کی رهد از وهم حیف و احتیال |
|
|
پس درین مردار زشت بیوفا |
|
این همه رشکست و خصمست و جفا |
|
|
پس در اقبال و دولت چون بود |
|
چون شود جنی و انسی در حسد |
|
|
آن شیاطین خود حسود کهنهاند |
|
یک زمان از رهزنی خالی نهاند |
|
|
وآن بنی آدم که عصیان کشتهاند |
|
از حسودی نیز شیطان گشتهاند |
|
|
از نبی برخوان که شیطانان انس |
|
گشتهاند از مسخ حق با دیو جنس |
|
|
دیو چون عاجز شود در افتتان |
|
استعانت جوید او زین انسیان |
|
|
که شما یارید با ما یاریی |
|
جانب مایید جانب داریی |
|
|
گر کسی را ره زنند اندر جهان |
|
هر دو گون شیطان بر آید شادمان |
|
|
ور کسی جان برد و شد در دین بلند |
|
نوحه میدارند آن دو رشکمند |
|
|
هر دو میخایند دندان حسد |
|
بر کسی که داد ادیب او را خرد |
|