| | | | | | |
| |
چونک خرگوش از رهایی شاد گشت |
|
سوی نخچیران دوان شد تا به دشت |
|
| |
شیر را چون دید در چه کشته زار |
|
چرخ می‌زد شادمان تا مرغزار |
|
| |
دست می‌زد چون رهید از دست مرگ |
|
سبز و رقصان در هوا چون شاخ و برگ |
|
| |
شاخ و برگ از حبس خاک آزاد شد |
|
سر برآورد و حریف باد شد |
|
| |
برگها چون شاخ را بکشافتند |
|
تا به بالای درخت اشتافتند |
|
| |
با زبان شطاه شکر خدا |
|
می‌سراید هر بر و برگی جدا |
|
| |
که بپرورد اصل ما را ذوالعطا |
|
تا درخت استغلظ آمد و استوی |
|
| |
جانهای بسته اندر آب و گل |
|
چون رهند از آب و گلها شاددل |
|
| |
در هوای عشق حق رقصان شوند |
|
همچو قرص بدر بی‌نقصان شوند |
|
| |
چشمان در رقص و جانها خود مپرس |
|
وانک گرد جان از آنها خود مپرس |
|
| |
شیر را خرگوش در زندان نشاند |
|
ننگ شیری کو ز خرگوشی بماند |
|
| |
درچنان ننگی و آنگه این عجب |
|
فخر دین خواهد که گویندش لقب |
|
| |
ای تو شیری در تک این چاه فرد |
|
نقش چون خرگوش خونت‌ریخت و خورد |
|
| |
نفس خرگوشت به صحرا در چرا |
|
تو بقعر این چه چون و چرا |
|
| |
سوی نخچیران دوید آن شیرگیر |
|
کابشروا یا قوم اذ جاء البشیر |
|
| |
مژده مژده ای گروه عیش‌ساز |
|
کان سگ دوزخ به دوزخ رفت باز |
|
| |
مژده مژده کان عدو جانها |
|
کند قهر خالقش دندانها |
|
| |
آنک از پنجه بسی سرها بکوفت |
|
همچو خس جاروب مرگش هم بروفت |
|
