| | | | | | |
| |
قصه کوته کن برای آن غلام |
|
که سوی شه بر نوشتست او پیام |
|
| |
قصه پر جنگ و پر هستی و کین |
|
می‌فرستد پیش شاه نازنین |
|
| |
کالبد نامه‌ست اندر وی نگر |
|
هست لایق شاه را آنگه ببر |
|
| |
گوشه‌ای رو نامه را بگشا بخوان |
|
بین که حرفش هست در خورد شهان |
|
| |
گر نباشد درخور آن را پاره کن |
|
نامه‌ی دیگر نویس و چاره کن |
|
| |
لیک فتح نامه‌ی تن زپ مدان |
|
ورنه هر کس سر دل دیدی عیان |
|
| |
نامه بگشادن چه دشوارست و صعب |
|
کار مردانست نه طفلان کعب |
|
| |
جمله بر فهرست قانع گشته‌ایم |
|
زانک در حرص و هوا آغشته‌ایم |
|
| |
باشد آن فهرست دامی عامه را |
|
تا چنان دانند متن نامه را |
|
| |
باز کن سرنامه را گردن متاب |
|
زین سخن والله اعلم بالصواب |
|
| |
هست آن عنوان چو اقرار زبان |
|
متن نامه‌ی سینه را کن امتحان |
|
| |
که موافق هست با اقرار تو |
|
تا منافق‌وار نبود کار تو |
|
| |
چون جوالی بس گرانی می‌بری |
|
زان نباید کم که در وی بنگری |
|
| |
که چه داری در جوال از تلخ و خوش |
|
گر همی ارزد کشیدن را بکش |
|
| |
ورنه خالی کن جوالت را ز سنگ |
|
باز خر خود را ازین بیگار و ننگ |
|
| |
در جوال آن کن که می‌باید کشید |
|
سوی سلطانان و شاهان رشید |
|
