| | | | | | |
|
مصطفی گفتش کای اقبالجو |
|
اندرین من میشوم انباز تو |
|
|
تو وکیلم باش نیمی بهر من |
|
مشتری شو قبض کن از من ثمن |
|
|
گفت صد خدمت کنم رفت آن زمان |
|
سوی خانهی آن جهود بیامان |
|
|
گفت با خود کز کف طفلان گهر |
|
پس توان آسان خریدن ای پدر |
|
|
عقل و ایمان را ازین طفلان گول |
|
میخرد با ملک دنیا دیو غول |
|
|
آنچنان زینت دهد مردار را |
|
که خرد زیشان دو صد گلزار را |
|
|
آنچنان مهتاب پیماید به سحر |
|
کز خسان صد کیسه برباید به سحر |
|
|
انبیاشان تاجری آموختند |
|
پیش ایشان شمع دین افروختند |
|
|
دیو و غول ساحر از سحر و نبرد |
|
انبیا را در نظرشان زشت کرد |
|
|
زشت گرداند به جادویی عدو |
|
تا طلاق افتد میان جفت و شو |
|
|
دیدههاشان را به سحر میدوختند |
|
تا چنین جوهر به خس بفروختند |
|
|
این گهر از هر دو عالم برترست |
|
هین بخر زین طفل جاهل کو خرست |
|
|
پیش خر خرمهره و گوهر یکیست |
|
آن اشک را در در و دریا شکیست |
|
|
منکر بحرست و گوهرهای او |
|
کی بود حیوان در و پیرایهجو |
|
|
در سر حیوان خدا ننهاده است |
|
کو بود در بند لعل و درپرست |
|
|
مر خران را هیچ دیدی گوشوار |
|
گوش و هوش خر بود در سبزهزار |
|
|
احسن التقویم در والتین بخوان |
|
که گرامی گوهرست ای دوست جان |
|
|
احسن التقویم از عرش او فزون |
|
احسن التقویم از فکرت برون |
|
|
گر بگویم قیمت این ممتنع |
|
من بسوزم هم بسوزد مستمع |
|
|
لب ببند اینجا و خر این سو مران |
|
رفت این صدیق سوی آن خران |
|
|
حلقه در زد چو در را بر گشود |
|
رفت بیخود در سرای آن جهود |
|
|
بیخود و سرمست و پر آتش نشست |
|
از دهانش بس کلام تلخ جست |
|
|
کین ولی الله را چون میزنی |
|
این چه حقدست ای عدو روشنی |
|
|
گر ترا صدقیست اندر دین خود |
|
ظلم بر صادق دلت چون میدهد |
|
|
ای تو در دین جهودی مادهای |
|
کین گمان داری تو بر شهزادهای |
|
|
در همه ز آیینهی کژساز خود |
|
منگر ای مردود نفرین ابد |
|
|
آنچ آن دم از لب صدیق جست |
|
گر بگویم گم کنی تو پای و دست |
|
|
آن ینابیع الحکم همچون فرات |
|
از دهان او دوان از بیجهات |
|
|
همچو از سنگی که آبی شد روان |
|
نه ز پهلو مایه دارد نه از میان |
|
|
اسپر خود کرده حق آن سنگ را |
|
بر گشاده آب مینارنگ را |
|
|
همچنانک از چشمهی چشم تو نور |
|
او روان کردست بیبخل و فتور |
|
|
نه ز پیه آن مایه دارد نه ز پوست |
|
رویپوشی کرد در ایجاد دوست |
|
|
در خلای گوش باد جاذبش |
|
مدرک صدق کلام و کاذبش |
|
|
آن چه بادست اندر آن خرد استخوان |
|
کو پذیرد حرف و صوت قصهخوان |
|
|
استخوان و باد روپوشست و بس |
|
در دو عالم غیر یزدان نیست کس |
|
|
مستمع او قایل او بیاحتجاب |
|
زانک الاذنان من الراس ای مثاب |
|
|
گفت رحمت گر همیآید برو |
|
زر بده بستانش ای اکرامخو |
|
|
از منش وا خر چو میسوزد دلت |
|
بیمنت حل نگردد مشکلت |
|
|
گفت صد خدمت کنم پانصد سجود |
|
بندهای دارم تن اسپید و جهود |
|
|
تن سپید و دل سیاهستش بگیر |
|
در عوض ده تن سیاه و دل منیر |
|
|
پس فرستاد و بیاورد آن همام |
|
بود الحق سخت زیبا آن غلام |
|
|
آنچنان که ماند حیران آن جهود |
|
آن دل چون سنگش از جا رفت زود |
|
|
حالت صورتپرستان این بود |
|
سنگشان از صورتی مومین بود |
|
|
باز کرد استیزه و راضی نشد |
|
که برین افزون بده بیهیچ بد |
|
|
یک نصاب نقره هم بر وی فزود |
|
تا که راضی گشت حرص آن جهود |
|