| | | | | | |
|
باد بر تخت سلیمان رفت کژ |
|
پس سلیمان گفت بادا کژ مغژ |
|
|
باد هم گفت ای سیلمان کژ مرو |
|
ور روی کژ از کژم خشمین مشو |
|
|
این ترازو بهر این بنهاد حق |
|
تا رود انصاف ما را در سبق |
|
|
از ترازو کم کنی من کم کنم |
|
تا تو با من روشنی من روشنم |
|
|
همچنین تاج سلیمان میل کرد |
|
روز روشن را برو چون لیل کرد |
|
|
گفت تا جا کژ مشو بر فرق من |
|
آفتابا کم مشو از شرق من |
|
|
راست میکرد او به دست آن تاج را |
|
باز کژ میشد برو تاج ای فتی |
|
|
هشت بارش راست کرد و گشت کژ |
|
گفت تاجا چیست آخر کژ مغژ |
|
|
گفت اگر صد ره کنی تو راست من |
|
کژ شوم چون کژ روی ای متمن |
|
|
پس سلیمان اندرونه راست کرد |
|
دل بر آن شهوت که بودش کرد سرد |
|
|
بعد از آن تاجش همان دم راست شد |
|
آنچنان که تاج را میخواست شد |
|
|
بعد از آنش کژ همی کرد او به قصد |
|
تاج او میگشت تارکجو به قصد |
|
|
هشت کرت کژ بکرد آن مهترش |
|
راست میشد تاج بر فرق سرش |
|
|
تاج ناطق گشت کای شه ناز کن |
|
چون فشاندی پر ز گل پرواز کن |
|
|
نیست دستوری کزین من بگذرم |
|
پردههای غیب این برهم درم |
|
|
بر دهانم نه تو دست خود ببند |
|
مر دهانم را ز گفت ناپسند |
|
|
پس ترا هر غم که پیش آید ز درد |
|
بر کسی تهمت منه بر خویش گرد |
|
|
ظن مبر بر دیگری ای دوستکام |
|
آن مکن که میسگالید آن غلام |
|
|
گاه جنگش با رسول و مطبخی |
|
گاه خشمش با شهنشاه سخی |
|
|
همچو فرعونی که موسی هشته بود |
|
طفلکان خلق را سر میربود |
|
|
آن عدو در خانهی آن کور دل |
|
او شده اطفال را گردن گسل |
|
|
تو هم از بیرون بدی با دیگران |
|
واندرون خوش گشته با نفس گران |
|
|
خود عدوت اوست قندش میدهی |
|
وز برون تهمت به هر کس مینهی |
|
|
همچو فرعونی تو کور و کوردل |
|
با عدو خوش بیگناهان را مذل |
|
|
چند فرعونا کشی بیجرم را |
|
مینوازی مر تن پر غرم را |
|
|
عقل او بر عقل شاهان میفزود |
|
حکم حق بیعقل و کورش کرده بود |
|
|
مهر حق بر چشم و بر گوش خرد |
|
گر فلاطونست حیوانش کند |
|
|
حکم حق بر لوح میآید پدید |
|
آنچنان که حکم غیب بایزید |
|