| | | | | | |
|
ابلهان گفتند مجنون را ز جهل |
|
حسن لیلی نیست چندان هست سهل |
|
|
بهتر از وی صد هزاران دلربا |
|
هست همچون ماه اندر شهر ما |
|
|
گفت صورت کوزه است و حسن می |
|
می خدایم میدهد از نقش وی |
|
|
مر شما را سرکه داد از کوزهاش |
|
تا نباشد عشق اوتان گوش کش |
|
|
از یکی کوزه دهد زهر و عسل |
|
هر یکی را دست حق عز و جل |
|
|
کوزه میبینی ولیکن آب شراب |
|
روی ننماید به چشم ناصواب |
|
|
قاصرات الطرف باشد ذوق جان |
|
جز به خصم خود بنماید نشان |
|
|
قاصرات الطرف آمد آن مدام |
|
وین حجاب ظرفها همچون خیام |
|
|
هست دریا خیمهای در وی حیات |
|
بط را لیکن کلاغان را ممات |
|
|
زهر باشد مار را هم قوت و برگ |
|
غیر او را زهر او دردست و مرگ |
|
|
صورت هر نعمتی و محنتی |
|
هست این را دوزخ آن را جنتی |
|
|
پس همه اجسام و اشیا تبصرون |
|
واندرو قوتست و سم لاتبصرون |
|
|
هست هر جسمی چو کاسه و کوزهای |
|
اندرو هم قوت و هم دلسوزهای |
|
|
کاسه پیدا اندرو پنهان رغد |
|
طاعمش داند کزان چه میخورد |
|
|
صورت یوسف چو جامی بود خوب |
|
زان پدر میخورد صد بادهی طروب |
|
|
باز اخوان را از آن زهراب بود |
|
کان دریشان خشم و کینه میفزود |
|
|
باز از وی مر زلیخا را سکر |
|
میکشید از عشق افیونی دگر |
|
|
غیر آنچ بود مر یعقوب را |
|
بود از یوسف غذا آن خوب را |
|
|
گونهگونه شربت و کوزه یکی |
|
تا نماند در می غیبت شکی |
|
|
باده از غیبست و کوزه زین جهان |
|
کوزه پیدا باده در وی بس نهان |
|
|
بس نهان از دیدهی نامحرمان |
|
لیک بر محرم هویدا و عیان |
|
|
یا الهی سکرت ابصارنا |
|
فاعف عنا اثقلت اوزارنا |
|
|
یا خفیا قد ملات الخافقین |
|
قد علوت فوق نور المشرقین |
|
|
انت سر کاشف اسرارنا |
|
انت فجر مفجر انهارنا |
|
|
یا خفی الذات محسوس العطا |
|
انت کالماء و نحن کالرحا |
|
|
انت کالریح و نحن کالغبار |
|
تختفی الریح و غبراها جهار |
|
|
تو بهاری ما چو باغ سبز خوش |
|
او نهان و آشکارا بخششش |
|
|
تو چو جانی ما مثال دست و پا |
|
قبض و بسط دست از جان شد روا |
|
|
تو چو عقلی ما مثال این زبان |
|
این زبان از عقل دارد این بیان |
|
|
تو مثال شادی و ما خندهایم |
|
که نتیجهی شادی فرخندهایم |
|
|
جنبش ما هر دمی خود اشهدست |
|
که گواه ذوالجلال سرمدست |
|
|
گردش سنگ آسیا در اضطراب |
|
اشهد آمد بر وجود جوی آب |
|
|
ای برون از وهم و قال و قیل من |
|
خاک بر فرق من و تمثیل من |
|
|
بنده نشکیبد ز تصویر خوشت |
|
هر دمت گوید که جانم مفرشت |
|
|
همچو آن چوپان که میگفت ای خدا |
|
پیش چوپان و محب خود بیا |
|
|
تا شپش جویم من از پیراهنت |
|
چارقت دوزم ببوسم دامنت |
|
|
کس نبودش در هوا و عشق جفت |
|
لیک قاصر بود از تسبیح و گفت |
|
|
عشق او خرگاه بر گردون زده |
|
جان سگ خرگاه آن چوپان شده |
|
|
چونک بحر عشق یزدان جوش زد |
|
بر دل او زد ترا بر گوش زد |
|