| | | | | | |
|
من چنان مردم که بر خونی خویش |
|
نوش لطف من نشد در قهر نیش |
|
|
گفت پیغامبر به گوش چاکرم |
|
کو برد روزی ز گردن این سرم |
|
|
کرد آگه آن رسول از وحی دوست |
|
که هلاکم عاقبت بر دست اوست |
|
|
او همیگوید بکش پیشین مرا |
|
تا نیاید از من این منکر خطا |
|
|
من همیگویم چو مرگ من ز تست |
|
با قضا من چون توانم حیله جست |
|
|
او همیافتد به پیشم کای کریم |
|
مر مرا کن از برای حق دو نیم |
|
|
تا نه آید بر من این انجام بد |
|
تا نسوزد جان من بر جان خود |
|
|
من همی گویم برو جف القلم |
|
زان قلم بس سرنگون گردد علم |
|
|
هیچ بغضی نیست در جانم ز تو |
|
زانک این را من نمیدانم ز تو |
|
|
آلت حقی تو فاعل دست حق |
|
چون زنم بر آلت حق طعن و دق |
|
|
گفت او پس آن قصاص از بهر چیست |
|
گفت هم از حق و آن سر خفیست |
|
|
گر کند بر فعل خود او اعتراض |
|
ز اعتراض خود برویاند ریاض |
|
|
اعتراض او را رسد بر فعل خود |
|
زانک در قهرست و در لطف او احد |
|
|
اندرین شهر حوادث میر اوست |
|
در ممالک مالک تدبیر اوست |
|
|
آلت خود را اگر او بشکند |
|
آن شکسته گشته را نیکو کند |
|
|
رمز ننسخ آیة او ننسها |
|
نات خیرا در عقب میدان مها |
|
|
هر شریعت را که حق منسوخ کرد |
|
او گیا برد و عوض آورد ورد |
|
|
شب کند منسوخ شغل روز را |
|
بین جمادی خرد افروز را |
|
|
باز شب منسوخ شد از نور روز |
|
تا جمادی سوخت زان آتشفروز |
|
|
گرچه ظلمت آمد آن نوم و سبات |
|
نه درون ظلمتست آب حیات |
|
|
نه در آن ظلمت خردها تازه شد |
|
سکتهای سرمایهی آوازه شد |
|
|
که ز ضدها ضدها آمد پدید |
|
در سویدا روشنایی آفرید |
|
|
جنگ پیغامبر مدار صلح شد |
|
صلح این آخر زمان زان جنگ بد |
|
|
صد هزاران سر برید آن دلستان |
|
تا امان یابد سر اهل جهان |
|
|
باغبان زان میبرد شاخ مضر |
|
تا بیابد نخل قامتها و بر |
|
|
میکند از باغ دانا آن حشیش |
|
تا نماید باغ و میوه خرمیش |
|
|
میکند دندان بد را آن طبیب |
|
تا رهد از درد و بیماری حبیب |
|
|
پس زیادتها درون نقصهاست |
|
مر شهیدان را حیات اندر فناست |
|
|
چون بریده گشت حلق رزقخوار |
|
یرزقون فرحین شد گوار |
|
|
حلق حیوان چون بریده شد بعدل |
|
حلق انسان رست و افزونید فضل |
|
|
حلق انسان چون ببرد هین ببین |
|
تا چه زاید کن قیاس آن برین |
|
|
حلق ثالث زاید و تیمار او |
|
شربت حق باشد و انوار او |
|
|
حلق ببریده خورد شربت ولی |
|
حلق از لا رسته مرده در بلی |
|
|
بس کن ای دونهمت کوتهبنان |
|
تا کیت باشد حیات جان به نان |
|
|
زان نداری میوهای مانند بید |
|
کب رو بردی پی نان سپید |
|
|
گر ندارد صبر زین نان جان حس |
|
کیمیا را گیر و زر گردان تو مس |
|
|
جامهشویی کرد خواهی ای فلان |
|
رو مگردان از محلهی گازران |
|
|
گرچه نان بشکست مر روزهی ترا |
|
در شکستهبند پیچ و برتر آ |
|
|
چون شکستهبند آمد دست او |
|
پس رفو باشد یقین اشکست او |
|
|
گر تو آن را بشکنی گوید بیا |
|
تو درستش کن نداری دست و پا |
|
|
پس شکستن حق او باشد که او |
|
مر شکسته گشته را داند رفو |
|
|
آنک داند دوخت او داند درید |
|
هر چه را بفروخت نیکوتر خرید |
|
|
خانه را ویران کند زیر و زبر |
|
پس بیک ساعت کند معمورتر |
|
|
گر یکی سر را ببرد از بدن |
|
صد هزاران سر بر آرد در زمن |
|
|
گر نفرمودی قصاصی بر جنات |
|
یا نگفتی فی القصاص آمد حیات |
|
|
خود که را زهره بدی تا او ز خود |
|
بر اسیر حکم حق تیغی زند |
|
|
زانک داند هر که چشمش را گشود |
|
کان کشنده سخرهی تقدیر بود |
|
|
هر که را آن حکم بر سر آمدی |
|
بر سر فرزند هم تیغی زدی |
|
|
رو بترس و طعنه کم زن بر بدان |
|
پیش دام حکم عجز خود بدان |
|