| | | | | | |
|
اندرین بود او که شیخ نامدار |
|
زود پیش افتاد بر شیری سوار |
|
|
شیر غران هیزمش را میکشید |
|
بر سر هیزم نشسته آن سعید |
|
|
تازیانهش مار نر بود از شرف |
|
مار را بگرفته چون خرزن به کف |
|
|
تو یقین میدان که هر شیخی که هست |
|
هم سواری میکند بر شیر مست |
|
|
گرچه آن محسوس و این محسوس نیست |
|
لیک آن بر چشم جان ملبوس نیست |
|
|
صد هزاران شیر زیر را نشان |
|
پیش دیدهی غیبدان هیزمکشان |
|
|
لیک یک یک را خدا محسوس کرد |
|
تا که بیند نیز او که نیست مرد |
|
|
دیدش از دور و بخندید آن خدیو |
|
گفت آن را مشنو ای مفتون دیو |
|
|
از ضمیر او بدانست آن جلیل |
|
هم ز نور دل بلی نعم الدلیل |
|
|
خواند بر وی یک به یک آن ذوفنون |
|
آنچ در ره رفت بر وی تا کنون |
|
|
بعد از آن در مشکل انکار زن |
|
بر گشاد آن خوشسراینده دهن |
|
|
کان تحمل از هوای نفس نیست |
|
آن خیال نفس تست آنجا مهایست |
|
|
گرنه صبرم میکشیدی بار زن |
|
کی کشیدی شیر نر بیگار من |
|
|
اشتران بختییم اندر سبق |
|
مست و بیخود زیر محملهای حق |
|
|
من نیم در امر و فرمان نیمخام |
|
تا بیندیشم من از تشنیع عام |
|
|
عام ما و خاص ما فرمان اوست |
|
جان ما بر رو دوان جویان اوست |
|
|
فردی ما جفتی ما نه از هواست |
|
جان ما چون مهره در دست خداست |
|
|
ناز آن ابله کشیم و صد چو او |
|
نه ز عشق رنگ و نه سودای بو |
|
|
این قدر خود درس شاگردان ماست |
|
کر و فر ملحمهی ما تا کجاست |
|
|
تا کجا آنجا که جا را راه نیست |
|
جز سنابرق مه الله نیست |
|
|
از همه اوهام و تصویرات دور |
|
نور نور نور نور نور نور |
|
|
بهر تو ار پست کردم گفت و گو |
|
تا بسازی با رفیق زشتخو |
|
|
تا کشی خندان و خوش بار حرج |
|
از پی الصبر مفتاح الفرج |
|
|
چون بسازی با خسی این خسان |
|
گردی اندر نور سنتها رسان |
|
|
که انبیا رنج خسان بس دیدهاند |
|
از چنین ماران بسی پیچیدهاند |
|
|
چون مراد و حکم یزدان غفور |
|
بود در قدمت تجلی و ظهور |
|
|
بی ز ضدی ضد را نتوان نمود |
|
وان شه بیمثل را ضدی نبود |
|