| | | | | | |
|
آن که چشمت را ز خواب ناز بیداری نداد |
|
دلبری دادت بقدر ناز ودلداری نداد |
|
|
آن که کرد از قوت حسنت قوی بازوی جور |
|
قدرتت یک ذره بر ترک جفا کاری نداد |
|
|
آن که کرد آزار دل را جوهر شمشیر حسن |
|
اختیارت هیچ در قطع دل آزاری نداد |
|
|
آنکه دردی بیدوا نگذاشت یارب از چه رو |
|
غم به من داد و تو را پروای غمخواری نداد |
|
|
آن که کردت در دبستان نکوئی ذو فنون |
|
در فن یاری تو را تعلیم پنداری نداد |
|
|
آن که داد از قد و کاکل شاه حسنت را علم |
|
رایت ظلم تو را بیم از نگونساری نداد |
|
|
آن که بار بیدلان کرد از غم عشقت فزون |
|
محتشم را تا نکشت از غم سبکباری نداد |
|
|
مهربان یاری هوای دلستانم میکند |
|
بهترین دوستاران قصد جانم میکند |
|
|
آن که انگشت تعرض هیچ گه برمن نداشت |
|
این زمان او از خدنگ کین نشانم میکند |
|
|
آن که گر یک دم ز کویش میشدم میشد ملول |
|
این زمان در دشمنی غالب گمانم میکند |
|
|
آن که نامش بر زبان خوشتر ز نام یار بود |
|
از دو نام بوالعجب کوته زبانم میکند |
|
|
گر نشاند شوق او تیر و کمانم بر نشان |
|
گوشهگیر البته زان ابرو کمانم میکند |
|
|
محتشم چون زان چمن دل بر ندارم که این زمان |
|
مرغ هم پرواز قصد آشیانم میکند |
|