| | | | | | |
| |
گدای شهر را دانسته خلقی پادشاه من |
|
وزین شهرم سیه‌رو کرده چشم روسیاه من |
|
| |
چرا آن تیره اختر کز برای یکدرم صدجا |
|
رخ خود زرد سازد مردمش خوانند ماه من |
|
| |
کسی کو خرمن تمکین دهد بر باد بهر او |
|
چرا در زیر کوه غم بود جسم چو کاه من |
|
| |
به سنگم سر مکوب ای همنشین تا آستان او |
|
که از پای کسان فرسوده نبود سجده‌گاه من |
|
| |
به رخساریکه باشد هر نفس آئینه‌ی صد کس |
|
چه بودی گر بر او هرگز نیفتادی نگاه من |
|
| |
اگر از آتشین دلها نسوزم خرمن حسنش |
|
همان در خرمن عمر من افتد برق آه من |
|
| |
مرا جلاد مرگ از در درآید محتشم یارب |
|
بکویش گر ز گمراهی فتد من بعد راه من |
|
