| | | | | | |
|
اگر چه مادر ایام خوش نتیجه فتاد |
|
درین زمان پسری به نزاد از بهزاد |
|
|
مه سپهر حکومت که در زمانهی او |
|
زمانه را فزع دادخواه رفت از یاد |
|
|
گل بهار سخاوت که در محل کرم |
|
درم چو برگ خزان میدهد کفش بر باد |
|
|
بجای خون همه یاقوت و لعل خواهد ریخت |
|
به دست او نیش اگر زند فصاد |
|
|
گرفته کشور دلها که هست بر بازوش |
|
دو فتحنامه ز دست کریم و طبع بداد |
|
|
به آن محیط کرم نسبت ملال ز بذل |
|
چنان بود که به حاتم کنند بخل اسناد |
|
|
زبان به شکوهی او هیچ دادخواه نراند |
|
به غیر ظلم که از عدل اوست در فریاد |
|
|
خراش ناخن عدلش چو کوه ظلم بکند |
|
بماند در دهن انگشت تیشهی فرهاد |
|
|
به روی کشور ما تنگ از آن که منصب اوست |
|
امارتی که زخانی و خسرویست زیاد |
|
|
جمال باز گرفتن نیافت ساقی دهر |
|
چو بر کف املش ساغر مراد نهاد |
|
|
فلک نمود به زیر پرش چو بیضهی مرغ |
|
همای رفعت او بال ابهت چو گشاد |
|
|
چه حاجتست که او طایران دولت را |
|
به دانه ریزی و دامافکنی شود صیاد |
|
|
که بهر صید مرادش درین کمند گاهند |
|
نه آسمان سبب انگیز و بخت در امداد |
|
|
نقیض سوز و مخالف گداز و ضد کاهست |
|
صلاح و رای وی اندر جهان کون و فساد |
|
|
چو آمد آن نصفت کیش داد گر به وجود |
|
کشید رخت به سر منزل عدم بیداد |
|
|
بنای ظلم و تعدی ضعیف بنیان گشت |
|
به دستیاری این دولت قوی بنیاد |
|
|
ز سهم ناوک آهن گداز هیبت او |
|
ز موج گشته زره پوش از ازل پولاد |
|
|
ز بوسه کاری سکان آسمان فرمود |
|
بهر مکان که ازو سایه بر زمین افتاد |
|
|
به جز درش که نه جای وقوع بیداد است |
|
ندیده کس در دارالامارتی بیداد |
|
|
اگر شود متوجه به رفع ضدیت |
|
دهند دست معیت به یکدیگر اضداد |
|
|
ز لطف خاص خود این بلدهاش خدای علیم |
|
که شهر خاص علی بود بی مضایقه داد |
|
|
جز او که والی معمورهای چنین شده است |
|
ندیده گنج کسی در اماکن آباد |
|
|
عنان به دست ندادش چنان که بستاند |
|
که کرد بخت بلندش سوار رخش مراد |
|
|
متاع هرکه چو نظم منش رواجی نیست |
|
به عهد او شده بازار کاسدیش کساد |
|
|
چو ظلم گشت درین بلده کم وز یاوریش |
|
اساس داوریش را خدا زیاد کند |
|
|
رسید عید و دل جمله تهنیت گویان |
|
ز دیدن رخ او کامیاب و خرم و شاد |
|
|
تو را چو پای روان نیست محتشم که روی |
|
به سده بوسی آن نیر سپهر سداد |
|
|
به دستیاری نظمی که عزت تو ازوست |
|
زبان خامه بجنبان پی مبارکباد |
|
|
امید آن که بود تا ز کعبه نام و نشان |
|
که هست بر درش امروز ازدحام عباد |
|
|
بود جناب معلای او مطاف انام |
|
به مصطفای معلا و عترت امجاد |
|