| | | | | | |
|
باز نوبت زن دی بر افق کاخ فلک |
|
میزند نوبت من ادر که البرد هلک |
|
|
باز لشگر کش برد از بغل قلهی کوه |
|
میدواند به حدود از دمه چون دود برگ |
|
|
باز از پرتو همسایگی شعلهی نار |
|
میفرستد ز دخان تحفهی سمندر به ملک |
|
|
برف طراحی باغ از رشحات نمکین |
|
آن چنان کرده که میبارد از اشجار نمک |
|
|
بحر مواج چنان بسته که هر موجی از آن |
|
اره پشت نهنگی شده بر پشت سمک |
|
|
نکشد تا زیخ آهنگر بردش در غل |
|
دست و پا میزند از واهمه در آب اردک |
|
|
آب گرمابه چنان گشته مزاجش که از آن |
|
نتوان تا ابد انگیخت بخار از آهک |
|
|
یخ زجاجی شده از برد که میباید اگر |
|
خردسالی کندش ضبط برای عینک |
|
|
جمرات از دمه بر قله منقل زرماد |
|
پشت گرمند بمانایی سنجاب و قنک |
|
|
کف دریا شده از شدت سرما مشتاق |
|
به گرانی که گر آید ز سر آب به تک |
|
|
برف گسترده بساطی که زد هشت ننهند |
|
پا به صحن چمن اطفال ریاحین به کتک |
|
|
شده آن وقت که از خوف ملاقات هوا |
|
به صد افسون نشود دود ز آهک منفک |
|
|
سپه برد بهر بوم که تازد ز قفا |
|
لشگر برف چو مور و ملخ آید به کمک |
|
|
دمه سر کرده به یک سردمه بگریزاند |
|
خیمهپوشان خزان را ز بساتین یک یک |
|
|
برد چون قصد ریاحین کند اندازد پیش |
|
چشم خود نرگس و دزدیده رساند چشمک |
|
|
گر نهد موسی عمران ید و بیضا در آب |
|
چون کشد جانب خود باشدش از یخ انجک |
|
|
به مقر خود از آسیب هوا گردد باز |
|
مهرهای کاتش داروش جهاند ز تفک |
|
|
روبهی را که شود پشت به جمعیت موی |
|
ذره گرم شود بر سر شیران شیرک |
|
|
کرده یخ استره چرخ که گردیده از آن |
|
حرف امید بهار از ورق بستان حک |
|
|
کوه ابدال که از سبزهی پژمرده و برف |
|
پوستین میکشد آن روز به زیر کپنک |
|
|
مجمعی ساخته وز قهقهه انداختهاند |
|
هرزهی خندان جبل جمله به او طرح خنک |
|
|
نزهت انگیز هوایی که ز محروسهی باغ |
|
کرده بیرون یزک لشگر بردش به کتک |
|
|
رجعتش نیست میسر مگر آرد سپهی |
|
از ریاض چمن شوکت مولی به کمک |
|
|
آفتاب عرب و ترک و عجم کهف ملوک |
|
پادشاه طبقات به شر و جن و ملک |
|
|
حجةالله علی الخلق علی متعال |
|
که در آئینه شک شد به خدایی مدرک |
|
|
آن که چون گشت نمازش متمایل به قضا |
|
بهر او تافت عنان از جریان فلک فلک |
|
|
آن که بعد از دگران روی به خیبر چو نهاد |
|
آسمان طبل ظفر کوفت که النصرة لک |
|
|
بسته بر چوب ز اعجاز ظفر دست یلان |
|
کرده هرگاه برون دست ولایت ز ملک |
|
|
گاو از بیم شدی حمل زمین را تارک |
|
خصم را ضربت اگر سخت زدی بر تارک |
|
|
گر کشد بر کرهی مصمت خورشید کمان |
|
همچو چرخش کند از ضربت ناوک کاوک |
|
|
در پناهش متحصن ز ممالک صد ملک |
|
در سپاهش متمکن ز ملایک صد لک |
|
|
حکم محکم نهجش قوس قضا را قبضه |
|
امر جاری نسقش تیر قدر را بیلک |
|
|
او خدا نیست ولی در رخ او وجهالله |
|
میتوان یافت چو خطهای خفی از عینک |
|
|
پیش طفل ادب آموز دبستان ویست |
|
با کمال ازلی عیسی مریم کودک |
|
|
بهر جمعیت خدام مزارش هر صبح |
|
فکند سیم کواکب فلک اندر قلک |
|
|
ای به جاهی که درین دایرهی کم پرکار |
|
درک ذات تو به کنه آمده فوق المدرک |
|
|
در زمان سبق عالم و آدم بوده |
|
حق سخنگوی و تو آئینه و آدم طوطک |
|
|
پایهی عون تو گردیده درین تیره مغاک |
|
این مخیم فلک بی سر و بن را تیرک |
|
|
پیلبانان قضا تمشیت جیش تو را |
|
چرخ از اکرام به دست مه نوداده کچک |
|
|
گر نیابد ز تو دستوری جستن ز کمان |
|
در کمان خانه کند چله نشینی ناوک |
|
|
دو جهانند یکی عالم فانی و یکی |
|
عالم قدر تو کاندر کنف اوست فلک |
|
|
واندرین دایره در پهلوی آن هر دو جهان |
|
چرخ بسیار بزرگ است به غایت کوچک |
|
|
گر کند نهی سکون امر تو در پست و بلند |
|
تا دم صبح نه شور ای ملک انس و ملک |
|
|
نستد آب ز رفتار و نه باد از جنبش |
|
نه فتد مرغ ز پرواز ونه آهو از تک |
|
|
با سهیل کرمت در چمن ار تیغ غرور |
|
نشکافد سپر لالهی حمرا سپرک |
|
|
رتبهی ذات تو را شعلهی انوار ظهور |
|
تا به حدیست که بیمدر که گردد مدرک |
|
|
داندت بیبصری همسر اغیار که او |
|
تاج شاهی نشناسد ز کلاه ازبک |
|
|
صیت عدل تو و آوازهی اوصاف عدوت |
|
غلغل کوس شهنشاهی و بانگ تنبک |
|
|
هم ترازوی تو در عدل بود آن که چو تو |
|
سر نیارد به زر و سیم فرو چون عدلک |
|
|
گر شود پرتو تمییز تو یک ذره عیان |
|
زرد روئی کشد از پیشهی خود سنگ محک |
|
|
از درت کی به در غیر رود هرکه کند |
|
فهم لذات جنان درک عقوبات درک |
|
|
بک فی دایرةالارض و ما حادیها |
|
طرق سالکها فی کنف الله سلک |
|
|
هر که ریزد می بغض تو به جام آخر کار |
|
از سر انگشت تاسف دهدش دور گزک |
|
|
به میان حرف تو در صفحهی دل کرده مقام |
|
دگران جا به کران یافته چون نقطهی شک |
|
|
پرکم از سجدهی اصنام نبد خصم تو را |
|
نصب بیگانه به جای نبی و غصب فدک |
|
|
از ازل تا به ابد بهره چه باید ز سلوک |
|
سالکی را که ره حب تو نبود مسلک |
|
|
محتشم صبح ازل راه به مهرت چون برد |
|
لقد استعصم والله به واستمسک |
|
|
گرچه هستش ز هوا و هوس و غفلت نفس |
|
جرم بسیار و خطا بیحد و طاعت اندک |
|
|
غیر از آن عروه وثقی و از آن حبل متین |
|
نیست چیز دگرش در دو جهان مستمسک |
|
|
دست چوبک زن تقریر به آهنگ رحیل |
|
چون زند در دروازهی عمرش چوبک |
|
|
به دعا بعد ثنا عرض چو شد خواهد بود |
|
هرچه گویم بس ازین غیر دعا مستدرک |
|
|
تا نهد شاهد روز از جهت سیر جهان |
|
هر سحر بر جمل چرخ زر اندود کلک |
|
|
آن فلک رتبه که شد باعث این نظم بلند |
|
در فلک باد عماریکش او دوش ملک |
|