| | | | | | |
|
به سودای تو مشغولم ز غوغای جهان فارغ |
|
ز هجر دائمی ایمن ز وصل جاودان فارغ |
|
|
بلند و پست و هجر و وصل یکسان ساخته بر خود |
|
ورای نور و ظلمت از زمین و آسمان فارغ |
|
|
سخن را شسته دفتر بر سر آب فراموشی |
|
چو گل از پای تا سر گوش اما از زبان فارغ |
|
|
کمان را زه بریده، تیر را پیکان و پرکنده |
|
سپر افکنده خود را کرده از تیر وکمان فارغ |
|
|
عجب مرغی نه جایی در قفس نی از قفس بیرون |
|
ز دام و دانه و پروازگاه و آشیان فارغ |
|
|
برون از مردن و از زیستن بس بلعجب جایی |
|
که آنجا میتوان بودن ز ننگ جسم و جان فارغ |
|
|
به شکلی بند و خرسندی به نامی تابه کی وحشی |
|
بیا تا در نوردم گردم از نام و نشان فارغ |
|