وحشی بافقی (غزلیات)/خرم دل آن کس که ز بستان تو آید

وحشی بافقی (غزلیات) از وحشی بافقی
(خرم دل آن کس که ز بستان تو آید)
  خرم دل آن کس که ز بستان تو آید گل در بغل از گشت گلستان تو آید  
  ما با لب تفسیده ره بادیه رفتیم خوش آنکه ز سرچشمه‌ی حیوان تو آید  
  خوش می‌گذری غنچه گشای چمن کیست این باد که از جنبش دامان تو آید  
  بر مائده‌ی خلد خورانم همه خونم رشک مگسی کان ز سر خوان تو آید  
  گو ماتم خود دار و به نظاره قدم نه آنکس که به راه سر میدان تو آید  
  سر لشکر هر فتنه که آید پی جانی تازان ز ره عرصه‌ی جولان تو آید  
  وحشی مرض عشق کشد چاره گران را بیچاره طبیبی که به درمان تو آید