دیوان کامل وحشی بافقی/ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سینه را
۲۰
| ساکن گلخن شدم تا صاف کردم سینه را | دادم از خاکستر گلخن صفا آیینه را | |||||
| پیش رندان حق‌شناسی در لباسی دیگر است | پر بما منمای زاهد خرقهٔ پشمینه را | |||||
| گنج صبری[۱] بیش ازین در دل بقدر خویش بود | لشکر غم کرد غارت نقد این گنجینه را | |||||
| روز مردن درد دل بر خاک[۲] میسازم رقم | چون کنم کس نیست تا گویم غم دیرینه را | |||||
| گر بکشتن کین وحشی میرود از سینه‌ات | ||||||
| کرد خون خود بحل، بردار تیغ کینه را | ||||||
●