وحشی بافقی (غزلیات)/نوبهار آمد ولی بی‌دوستان در بوستان
| نوبهار آمد ولی بی‌دوستان در بوستان | آتشین میلیست در چشمم نهال ارغوان | |||||
| تا گل سوری بخندد ساقی بزم بهار | ریخت در جام زمرد فام خیری زعفران | |||||
| غنچه کی خندد به روی بلبل شب زنده‌دار | گر نیندازد نسیم صبح خود را در میان | |||||
| بر سر هر شاخ گل مرغی خوش الحان و مرا | مهر خاموشیست چون برگ شقایق بر زبان | |||||
| غنچه با مرغ سحر خوان سرگران گردیده بود | از کناری باد صبح انداخت خود را در میان | |||||